Twee weken bedelaar

VI.

Donderdag 23 November. Hoe behandelt men over ’t algemeen den kleinen, eerlijken venter, die huis aan huis iets te koop aanbiedt, dat werkelijk in de huishouding te gebruiken is, stoffers, bezems, lampenwisschers, walmschermpjes ?

Dit was de vraag, die ik mij heden morgen stelde en ik besloot mijn geluk te beproeven met den verkoop van kachelpotlood langs de huizen. Ik had den vorigen dag een dozijn doosjes gekocht van een potlood in doosjes, waarvoor veel reclame werd gemaakt. Deze doosjes nu ging ik verkoopen met een halven cent winst per doosje. Doch nu moest mijn voorkomen wat netter en vooral zindelijker zijn en zoo verbaasde ik dien morgen de gasten doordat ik water, zeep en een handdoek vroeg om mij te wasschen.

De waardin gaf mij op ’t plaatsje een teiltje met water, een lik groene zeep en een kleinen, groven, maar zindelijken handdoek, die gevouwen uit de kast kwam en naar bleekpoeder rook. Doch voor een kwartje per nacht met ’s avonds en ’s morgens koffie, een zindelijk veeren bed, een welverwarmde gelagkamer kan men geen waschtafel met marmeren blad verlangen en ik volgde welgemoed het voorbeeld van den Stomp, die met zijn hoofd en zijn gezicht wit-ingezeept te proesten stond boven een andere teil met water.

Ik waschte mij dus. En toen ik mij afgedroogd had en binnen kwam, frisch, blozend en ondanks mijn eigen tegenstand opgewekt, keken mij de gasten allen aan.

„Wel man, je bent opeens een ander mensch geworden,” zei Dirk de harmonica-speler.

„’t Is een mesjeu, as je ’m zoo ziet,” schertste Piet.

„Die man het ’t misschien, toen-ie jonk was, beter gehad dan jij, Piet!”

„Nou, dat mot ik me nog met bewijzen aangehaald zien. Toen ik dertig jaar was en je zag mij, toen was ik een bamboucheur, hoor je. Ik droeg een zwart pak van laken met een zijen overslag en een wijd boord, tweemaal in de week schoon en zoo helder als sneeuw op ’t dak... En ik had een gouwe ketting op mijn vest, een vest met rooie bloemetjes er in geborduurd...”

„Hoor Piet is. Die het ’t altijd over zijn vroegere grootheid, ’k Wou, dat je ’t nou nog had...”

4