Twee weken bedelaar

44

De man greep ’t kind opeens aan, sloeg het met de vuist op de schoudertjes, op den rug. De moeder nam het kind over, sleurde het door de gelagkamer, ging naar boven met ’t jongske.

’k Hoorde het huilen. Boven mishandelde de vrouw het arme kind. „Waarom knijp je me nou? ’k Doe je toch niks,” hoorde ik het kind jammeren.

„Hij slaat d’r geregeld terug!” roemde de vader lachend.

’t Kind bleef huilen.

„Laat die jongen toch z’n sm...l houwe. We kenne niet pandoeren ; kijk ik (vloek) er is een kaart door trekken,” bulderde een der spelers.

De baas kwam naar voren. Ging naar de trap.

„As ’t nou nog niet uit is met die beulderij, kom ’k ook is meedoen,” riep hij met zware stem, die opbolderde in de holle trap naar boven.

’t Was plotseling stil.

De vrouw kwam korten tijd later beneden.

„Mensch, je bloeit in je sm...l,” zei een der vrouwen.

„Die smeerlap slaat je ordinair as ’n manskerel terug. Hij heit een aertje naar z’n vaertje.”

„En wat zou dat dan nog?” vroeg de orgeldraaier na-toornend. „As je weer an ’m komt, zal ik is an jou komme, leelijk vergroeid misbaksel. Dat is mijn kind, dat is mijn jongen, daar blijf je af.” „Je slaat ’m toch zelf ook.”

„Wat ik doen an me eigen kind, daar heb jij niks mee te doen. En ik zeg je, as je ’m nog is anraakt, trap ik je uit mekaar.”

Het was even stil. Men hoorde het kind kreunen.

„Mie, hier heb je ’n cent, ga ’m die brengen,” zei de vader, een meisje een cent gevend, ’t Meisje ging naar boven, kwam weer beneden.

„Hij is nou stil. Hij zeit, as ze ’m nog is anraaukt, zal ie ’r worgen. Ze is me moeder toch niet,” zei die.”

„Zoo’n kleine smeerlap. Waar haalt-ie de goochemheid vandaan ?” zei de vader bewonderend en met vadertrots.

Ik nam mijn kruk op. ’t Werd tijd om mijn diner te gaan gebruiken bij de familie, waar ik ’s ayonds eenige uren mij kon herstellen. „Ga je d’r nog is op uit, mannetje ?” vroeg de waardin.

„Ja joef, joef... vrouw, ’k Mot sl, sl, slaapgeld hebben.”

’k Strompelde de kamer uit, ’t gangetje door. Buiten in ’t straatje herademde ik. ’t Was frisch, heerlijk. O, welk een genot uit die bedompte, vunze kamer buiten te kunnen zijn, de lucht op te halen met breede teugen.

’t Begon zachtjes te regenen. Langs een stille gracht, langs een omweg voorbij ’t station, liep ik naar ’t huis mijner bestemming, ’k Hield daar, waar ’k geen menschen zag en ’t wat duister was, mijn kruk maar wat terzijde. Opeens voelde ik een harden slag op mijn schouder.

„Zoo, gemeene schooier, zoo ventje, dat zie ’k is. Ddar loop je nog met een kruk, hier heb je ’m niet noodig. Zoo bedrieg je de