Twee weken bedelaar

42

ken, want-ie lag geregeld op de grond en zij sloeg ’m met een ring van ’t petroleumstel zoo op zijn harsens, dat ’t bloed ’r bij liep en hij riep maar aldoor: „Hou toch op. Ik bel...zer de kluit. Hou toch op stom varken...” Maar toen dat wijf haar aanraakte, vloog-ie op* en toen zij met z’n beie tegen dat wijf an tot ze pelissie riep en toen zij met z’n tweeën d’r uit, nou, en dat begrijp-ie, nooit meer d’r in en ’t was uit. Toen mos zij voor hem de kost verdienen, maar toen hadden ze alle dag ruzie en we waren blij, dat ze verhuize gingen, want als je zukke buren heb, gaat je eigen naam van fatsoen ook weg en dan ben je heelemaal an ’t end van de wereld...”

„Ja, je naam is alles,” zei Piet.

„Hou jij nou je stil over een naam, Piet. Jij kent gemakkelijk je naam bewaren. Jij met je hoed op en je boord houwe ze voor ’n meheer.”

„Gut mensch, wat zeg ik nou? Ik zeg niks geen kwaad...”

„Je zeit dat me naam weg is en dat laat ik me niet zeggen, versta je dat...”

„Ja en zelf poft-ie iemand z’n hemd van z’n rug...”

„En hoe ging het met dat wèf ?”

„O ja, nou ik zeg maar van je hand ophouwe. Nou, stuur ik Mietje d’r heen met een gestreke jurk en ik zeg d’r, dat ze mot vragen of mevrouw ook voor een gezin van fesoendelijke griffemeerde menschen wat heeft af te staan, en nou komt die meid huilend terug en zeit, d’r was een groote manskerel in huis en die zei, dat as ze niet maakte, dat ze weg kwam, zou-ie haar d’r nek breke...”

„Ja, zoo bederft de een het voor den ander...”

„Dat ’s nou net waar ik op neer kom. Die ’t niet verdienen, krijgen het, omdat ze goochem zijn, en een fesoendelijk mensch kan crepeere...”

„Nou, ik mot zeggen, we hebben het die winter d’r allemaal goed door gehad hoor. Je mag van de Schele zeggen wat je wil, maar d’r is van ons allemaal wat te zegge...”

„O zoo,” gromde de Stomp.

„Nou en as-ie wat had, dan had jij ’t ook. As-ie kindergoed kreeg, dan gaf-ie het weg an de kindere en as ’t groote stukken waren, had je ’t van ’m voor een appel en een ei. Vrouw Verstuur het nog een prachtige wolle deken van ’m gekocht voor zes stuiver, waar je anders niet beneden een paar gulden an zou komme hoor. Een rijke-lui’s-deken met fijne blauwe streepies. ’t Wèf had gezegd, dat d’r een vlek in zat, maar d’r zat geen vlek in. Die Schele had ’r in ’t voorbijgaan in de donker een kwak pruimesap op gespoge...”

„’t Is een mirakel,” lachte de orgeldraaier. „Hè, as we d’r zoo nog is een konne te pakke krijge, wèf!”

Hij sloeg zijn vrouw met een forschen slag op den rug. De vrouw begon te hoesten...

„Waarom «la je me nou? Mot je me nou altijd misdoen... ?” „God, raak ik d’r an ?”

„Zeker raak je me an.”

„Maak nou geen fiezelefratsen. Hij doet je niks”, zei de vrouw,