Twee weken bedelaar

stuiver en toen ze beter was, toen kreeg ze een wolle kaper en een rooie wolle doek met franje en een paar petoffels met hakke. En toen ging die Schele, wij zakten in mekaar van de lol, toen we 't , zagge, met die meid an z’n arm naar dat wèf en toen zee die daar ’t was ze vrouw en die was katholiek van d’r geloof en die wou nou griffemeerd worden. Nou, dat was een lekkertje om griffemeerd te zijn. Ze had d’r eigen zoo angewend om te vloeken, dat ze tegen d’r wurm ook zei „lekker klein bliksempie,” „lekker verd...melingetje, ’ zoo maar uit vrindelijkheid. En nou, die madam bracht-ie daar nou over de vloer...”

„Zoo’n stommerd,” zei er een.

„’t Was stom. Maar de Schele wou ’r, vat je?”

„Ja, as je je oog op een wèf laat valle, bin je d’r an,” philoso-pheerde de venter, die zich zoo beklaagd had, maar die nu door ’t verhaal der vrouw wat opvroolijkte.

„Hou toch je bek. Laat ze toch doorvertelle. Ga nou door, vrouw Valaar.”

„Nou dan, waar was ik nou.”

„Dat-ie met d’r naar dat wèf toegaat.”

„O ja, en dan bracht-ie suiker mee en thee van zes stuivers... Van Eigen Hulp...”

„Nee, daar was je niet. Je zee as dat-ie nou met die meid naar dat wèf ging.”

„Nou en dat zeg ik.”

„Nee, dat zeg je niet. Je kletst over de thee.”

„En as je zoo’n groote smoel hebt, zeg ik heelemaal niks meer. Ik zee maar — o ja — nou dan en toen ging-ie met die meid naar d’r toe en toe ging dat wijf d’r om prate om griffemeerd te worden en toen zat die sloome Schele maar aldoor te zegge, met zijn stijve smoel: „Juist ende zoo is het maar, net as de juffrouw zeit, ende chij zult niet inchaan in het Huis der schande” en zie je, toen begon dat wèf van de overspelige vrouw te spreken en nog ’n heele boel meer en die Schele gaf d’r maar gelijk, dat ’s nogal wiedus en daar begint opeens die meid spektakel te maken en zeit tot dat wijf: „As je mèn wat te zegge heb, kom dan maar in me kamer, maar denk-ie

dat ik me hier door zoo’n ......thuis als die schele verd...ling laat

bel......n. God mensch, as je wist, hoe die kerel met z’n fijne smoel

je zit te bed...ren, dan zou je in mekaar zakken...”

'Nou, toen wou die Schele nog wat zeggen en ’m eerst goed houwe en ie zei: „Jonche dochter, uwe lippen zijn van onreinheid bezoedeld...”, maar dat wijf had ’m in de smieze en zeit tot die meid: „Vrouwtje, is deze man dan uw echchenoot niet?” En daar valt die meid uit en zegt: „As je mij nou met je vrome schijnheilige sm...l

heelemaal bel......d,” en daar begint ze tegen dat wijf op te spelen

en ze vliegt de Schele an, zoo waar ’t wijf bijstaat, ze dorst ’m an. Ze stond, zoo mager as ze was, drie kerels ook, as ze most, en die mekaar an ’t uitmaken en dat wèf stond maar: „Chroote choedheid, wat een boosheid in deze serpent van een vrouw. Chroote choedheid, welk eene ontnuchtering... ” En toe wou ze haar van ’m aftrek-