Twee weken bedelaar

40

heid gebooie worde, dat iedere morge de mense een uur in de kerk moste zijn, alle mense, Protestanten 'naar de Griffermeerde kerk en Roomsche naar de Roomsche en de Jooden naar d’r Joode kerk...” Nou en dan dat wijf tegen hem: „Dat ’s braaf van. u — ze zee (vloek) u tegen ’m, tegen die Schele, — dat mag ik hooren van een werksman...”

Er werd weer gelachen. „Werkman!” zei er een ironisch.

„Ja, ze hield ’m voor ’n schoenmaker. Hij had d’r gezegd, dat-ie schoenmaker was en dat-ie getrouwd was en vier kinderen had. En dan kwam-ie thuis met kleertjes voor z’n kinderen — Arie, zijn meid, draagt ’r nog een jurk van, want de Schele gaf ze soms maar zoo weg, een jurk met strookies mensch, en een baan van echt satijn d’r in, die het-ie ’r afgetornd en aan die meid verkocht, die ze toen nog op die Zaterdagavond naar ’t Pesthuis hebben gebrocht...” „Dat was een kanjer,” vervolgde een ander. „Die most in een rijtuig, maar ze was zoo bezopen als ’n dolle kat. En ze sloeg de glazen van ’t rijtuig in en ze riep maar aldoor : „’k Mot mijn oudje mee hebben, ’k Mot mijn oudje mee hebben.” Dat was die lamme, ze noemen ’m de Schar, die nou zoo bon af is an ’t fabriek...”

„Ja, hij hèt nou een groote bek, nou die als baas over je staat. Ze mosten is weten, dat-ie van een meid heit geleefd...”

„Bè je bed..."Dat hindert ’m niks. Hij hèt het baantje nog door haar. Ze had ’n kind van de heer...”

„Nou, maar ik zee dan van die Schele, om maar is te zeggen. Die had ’t goed door dat wèf. De heele winter brocht-ie van alles mee naar huis. Kolen, kruieniers-waren, kleeren. Hij had ’n jas an as ’n mijnheer. En dan zat-ie ’s avonds bij ons een bijbel te lezen en as we dat zaggen, dan mosten we allemaal van ’t lachen in onze broeken p...... Want dan wou die ook tegen ons beginnen. „Bel...zer

jij nou je ouwe m...r, maar mèn niet,” zee ik. Want zie je, hij was een sociaalder en hij was d’r Roomsch bij...”

Weer schaterden de toehoorders het uit.

„Nee, as je dat hoort... Je hebt ’r toch schuinkluivers!” zei Stomp, schuddend in kleine giertjes, dat zijn mismaakt rompje wibbelde en zijn armstompje meewibbelde.

„Je most ’m hoore preeke,” ging de vrouw verhalend voort, blij met haar succes, „’t Was percies een blikke dominee. En as-ie dan naar d’ toeging, hield-ie z’n hande voor zich uit, zóó, en dan zee die tegen me, „Jonche dochter, ik en chaan weder naar mijn dochter in

de cheloove. Ik en chaan d’r weer lekker be......” en dan hield-ie z’n

smoel in de plooi zoo stijf als een trommelvel. En as-ie ’s avonds laat terugkwam, dan wachtten we allemaal en dan kwam die, nee ’t was de groote markt in huis mensch. En rejaal Ss die Schele dan was. D’r lag boven een vrouw met een kind, doodarm. Ze leefde op water en brood en wat wij gesjochte mensche d’r nog is brachte, een prakkie of een bokking of zoo. Maar toen-ie dat wist, toen had ze geen nooie meer. Ze kreeg eieren en kippesoep, ja mensch kippe-soep hoor, ’k heb zelve dikkels een kluiffie meegesnoept, en klontjes, witte suikerklontjes, beste kristalsuiker mensch van zeven