Twee weken bedelaar

28

Maar zij zelve, gevend naar de eenvoudige, natuurlijke opwelling van haar goed hart, zou zij waarlijk gewonnen hebben, indien zij mij als de anderen de deur gewezen had ?

Het geven na onderzoek, het gereglementeerde geven is practisch, is doeltreffend, veroorzaakt minder last aan de deur.

Maar moeten wij niet een kleine speelruimte laten voor de aalmoes zonder onderzoek ?

Het is niet practisch, maar er ligt daarin toch iets schoons..

„Een aalmoes dwaalt niet,” zegt het volk, dat verstand heeft van armoede.

Gij noemt den man, die huis aan huis aanschelt, wacht, afwacht, een luiaard.

Gij zegt recht te hebben te mogen vreezen, dat zijn kwalen voorgewend zijn.

Dat hij voor ’t opgehaalde geld jenever drinkt en brast.

Dat er inrichtingen zij.i, waar hij, zoo hij ’i ernstig wil, werk en verpleging kan vinden.

Hebt gij u van die inrichtingen overtuigd ?

Is hij oorzaak van zijn jammerlijken toestand of is deze een gevolg van maatschappelijke omstandigheden ?

De beroeps-bedelaar doet onbewust twee goede dingen.

Hij herinnert u door zijn verschijning er steeds weer aan, dat er echte armen zijn, dat er echte ellende is, die gij niet ziet, verstopt als zij is in buurten, die gij nooit bezoekt, verschanst als gij zijt achter de omheining van uw welverzorgd bestaan. Hij staat als toonbare afschrik voor uw kinderen, die, verwend door hun weelderig leven, een voorbeeld noodig hebben, dat hen tot denken en werken aanspoort.

En voor dien onbewusten paedagoog moet gij iets over hebben, iets — den cent, dien gij toch aan géén anderen arme weggeeft.

Gij behoeft het niet te overdrijven; het is niet noodig, dat gij het geld onder hen uitstrooit en zoo een ras van beroeps-bedelaars aankweekt. Doch niet allen, die u vragen en vooral niet allen, die door hun zwijgende ellende op straat uw medelijden opwekken, behoeft gij zonder aalmoes te laten voorbijgaan.

Want zoo verhardt gij u zelf.

Zoolang de armoede niet volkomen administratief geregeld kan worden en zoolang onze wetten en inrichtingen niet zóó zijn, dat gij zeker weet, dat ten minste elk medemensch heeft voedsel, verwarming, kleeding en onderdak, voldoende om niet weg te kwijnen, zoolang moogt gij uw principes ontrouw zijn. Geef eens wat op straat aan den arme, die uw aandacht trekt. Help een schooier op straat eens aan wat afgedragen goed, persoonlijk en onmiddellijk en laat het voor u geen verontschuldiging zijn, dat ge dan niet geeft volgens den gereglementeerden weg.

Laat er wat kans, wat „geluk” ook voor de allerarmsten blijven bestaan.

Ik houd geen pleidooi voor beroeps-bedelaars. Ik meen alleen, dat zoovelen niet doordrongen zijn van de noodzakelijkheid van het helpen „zooveel mogelijk.”