Twee weken bedelaar

2 7

met de trekpotlichtjes-gezellige gemoedelijkheid. Maar geen, die in een oogenblik van spontaan meêlijden mij een boterham liet brengen.

„Er wordt zooveel gebedeld aan de deur. Ons dienstmeisje loopt tienmaal daags voor bedelaars en venters alleen om open te doen. En ik geef aan „Armenzorg”; ik geef niet zonder onderzoek...”

Al uw principes ten deze zijn juist. Als gij u soms ontevreden gevoelt, omdat er toch iets in u zegt, dat het onaangenaam is, een bedelaar van uw deur te laten jagen, kunt gij in Paullian’s boek troost vinden, die u verteld heeft van zijn bedelaarsondervinding te Parijs. Hoe het bedelen er een industrie is, die haar beoefenaars rijk maakt of ten minste welvarend.

En toch deed het mij grievend pijn, te ondervinden, dat men zich aan zijn principes hield. Het kon toch immers waar zijn, dat daar een arme verschoppeling bij u aanschelde, een man die werkelijk gebrek had.

Honderd welvarende Haagsche families, die niet aan de deur geven, ik vrage u nu hier :

„Waren de overtollige oude kleederen, oude schoenen, oud ondergoed uit uw huizen gezonden naar die inrichtingen, waar gegeven wordt na onderzoek? Lagen daar niet nog bruikbare schoenen te beschimmelen, nog bruikbare kleederen te vergaan, ten prooi aan de mot en de vochtigheid ?”

Gij liet mij, den beroeps-bedelaar, van de deur wijzen. Steunde uw recht daartoe werkelijk op uw weldadigheid na onderzoek ?

Er was er ééne, die op dien treurigen dag mij vijf enveloppen en vijf vellen papier afkocht, ’t Was een jong dienstmeisje, ik denk van hoogstens achttien jaar.

„Koopman, ik heb geen papier noodig,” zei ze zacht en meelijdend. „Juffrouw, ’t is zulke beste qualiteit.”

„Ja, maar ’k heb al zooveel.'

„Maar niet zulk goed. Ziet u eens.”

Zij haalde een dubbeltje uit haar knipje.

„Geef mij dan voor een stuiver.”

„’k Heb niet terug van een dubbeltje, juffrouw.”

„Wacht, hier heb je drie centen en hier is een twee-en-halve centstuk.”

„Dank u wel. Dag juffrouw.”

„Dag mannetje.”

Langzaam en zacht deed zij de deur dicht.

Het kon wel zijn, dat de vijf centen, die zij aan den schooier gaf in ruil voor zijn geringe koopwaar, aan een onwaardige waren gegeven, een die er geen nut van trok.

Ik stel hier ’t ergste geval.