Twee weken bedelaar

III.

Het was een heerlijke herfstdag met een even bedekte lucht. De wind was zoel, het straatje was wazig aan ’t eind, waar een groot plein was.

Daarheen strompelde ik. Telkens hoorde ik de bons van den krukstok op de straatsteenen. De menschen in ’t straatje keken mij maar even aan; zij waren ’t gewend typen van mijn soort te zien.

Ik had besloten dezen dag met passief bedelen door te brengen. Ik wilde onderzoeken hoeveel een gebrekkig, uiterst schamel gekleed verwaarloosd man op één dag ontvangt, indien hij niets doet dan zijn ellende ten toon spreiden. Wie zou mij de eerste gift geven ?

De scholen gingen aan. Een viertal jongens van een armenschool zagen mij.

„Hoejoe, hoejoe, hoejoe!” jouwden zij lachend. Eén beet een stuk van een appel, gooide ’t mij naar ’t hoofd, ’t Raakte mij met een klisse pats vlak achter ’t oor.

„Laat ’m gaan,” zei een oudere jongen, „’t Is een ongelukkige man.”

„Hoejoe, hoejoe!” jouwde de appeleter en wilde opnieuw mij iets nawerpen.

Ik maakte een schuw gebaar, half dreigend, half meêlijwekkend.

De oudere jongen trok nu mijn partij.

„Als je ’m nog eens gooit, zal ik jou eens gooien. Mot je zoo’n stumper gooien? Wie weet, waar je zelf nog eens toe komt...”

Ik strompelde door. Een klein, blond jongetje, ik denk een zeven jaar oud, zindelijkjes armoedig gekleed, keek mij meêwarig aan. Toen ging hij met zijn hand in zijn zak, kwam naar mij toe...

„Daar arme man,” zeide hij.

En het kind gaf mij één cent, ik vermoed den snoepcent, dien hij van moeder medegekregen had, om zoet naar school te gaan.

Ik nam den cent aan, stopte hem in ’t kleine zakje van mijn jas.

„Dankie jongeheer, dankie!” mompelde ik, tegelijk aanslaande met mijn vinger tegen mijn hoedrand.

„Wat zeit-ie?” vroegen twee kleine jongetjes, die op een afstand wat angstig waren blijven staan.

„Hij zeit jongeheer tegen me,” zei ’t goedhartige knaapje, gelukkig en trotsch.