Twee weken bedelaar

XIII.

D onderdag, 30 November. Ik besloot vanavond in ’t Hofje van Sas te gaan slapen. Nadat ik gemiddagmaald had bij de familie, waar ik dat alle dagen gewoon was, ging ik tegen zeven uur naar het Hofje van Sas, een gebouw in een steegje op een der grachten. Ik belde aan en een heer in ’t zwart met een kaalgeschoren gelaat deed mij open en bracht mij in een groot, hoog, ruim vertrek. Middenin stond een groote houten tafel en aan de zijden waren banken. Er waren reeds een twintigtal lieden aanwezig, meest zindelijk ge-kleede werklieden.

Twee schikten er dadelijk wat op en zoo kreeg ik een plaatsje aan de tafel nabij de deur in den hoek.

De heer, die mij open had gedaan, kwam naar mij toe en vroeg mijn naam. Ik gaf mijn naam op, mijn valschen naam en gaf als plaats van herkomst Warschau op.

„U spreekt goed Hollandsch voor een vreemdeling,” zeide de heer, die bleek de directeur dezer instelling te zijn.

„Mijn vader was een Hollander,” antwoordde ik.

De directeur verwijderde zich.

Er werd weinig gesproken tusschen de menschen. Een man lag met het hoofd voorover op tafel, moe en slaperig. Daarnaast zat een oude man.

„Wat is het hier koud,” zeide hij huiverend.

Het was koud, koud ook in de beteekenis van kil, gebrek aan gezelligheid. De kale grijze wanden met alleen hier en daar een stukje papier met een bijbelspreuk, de makke, gedwongen stilte, het verbod om te rooken, het aanzitten aan de groote tafel maakten het lokaal kil en onhuiselijk.

De directeur kwam weer naar mij toe.

„Heeft u die groote kruk nu bepaald noodig? Zou u ’t niet met een klein stekje kunnen doen ?” vroeg hij wantrouwig.

„Neen,” zeide ik, „mijn been is bevroren geweest.”

„Bent u al lang hier in den Haag?”

„Een paar dagen.”

„En waar bent u dan zoolang ’s nachts geweest ?”

„’k Heb bij......... en bij.......... gelogeerd. Maar dat kost een

kwartje en dat kan ik niet verdienen, ’t Gaat slecht met mijn handel.”