Twee weken bedelaar

veel koper op de weg. Nee, as je nou wou, dan mos je ’t goed an-legge.”

„Nou, zeg dan op, wat jij voor verstand heb.”

„Je mot de dienstmeid méé hebben. As jij een Zondagavond met ’r aan ’t dansen bint geweest en jij brengt ’r naar binnen en je ziet 'r achter te blijve en dan as je je slag geslagen hebt ’r uit...”

Door de kier van mijn oogleden zag ik de twee gestalten, in den flauw-rossen schemer van ’t lampje bij de trap, donker in hun bedden opzitten. De gelaatstrekken kon ik niet onderscheiden.

„Pij houwe. Onraad!” zei er een.

Ze waren stil. De trap kraakte en de jonge waardin kwam boven, nam het lampje weg, liet den zolder in donker.

Toen ze weer weg was, spraken de twee langen tijd half fluisterend in dieventaal en ik verstond slechts enkele woorden. Telkens hoorde ik ’t woord m o o s (geld) en 1 è f (moed). De één wilde opstaan en zijn plan gaan volvoeren. De ander durfde of wilde niet medegaan.

„Nou, as je niet wilt, kan ik je niet meenemen. Maar nou mot je ook nooit geen pij meer over je 1 è f opzetten as ik ’r bij ben, want dan zal ik je bekend maken. Hè,” zei hij, „’k heb juist vannacht nou zoo’n zin om wat te ondernemen. Asse we nou is opstonden en wat konijnen gingen strikken. Heb jü strikken?”

„Nou, daarop zeg ik geen nietes. Heb je touw ?”

„Nee, een klein touwtje, anders niks.”

„Jij hebt ook nooit wat. Nou, ’t is ook geen doodwond. Dan maak ik ze maar van mijn bullen.”

„Ken je dat ?”

„Je weet niet wat ik nog ken. Heb je nou nog niet een ouwe borstrok van wol ?”

„Ja, ’k heb er een an.”

„Nou, geef op die.”

„Maar dan sta ik heelemaal bloot!”

„Je hebt toch je jas.”

„Ja, maar ’t is zoo koud buiten.”

„Jij bent een mooi stuk om wat te gaan ondernemen, as je bang ben voor een beetje kou. Geef op je borstrok.”

Ik hoorde het geschuifel van goed. Daarna zachtjes scheuren van tornend sajet. Een poosje later gingen de twee gedaanten voorbij ’t voeteneind van mijn bed en ’k hoorde de treden kraken.

Toen was alles weer stil. Dien nacht bleef het stil.

Om half vijf werd ik wakker. Het was nog altijd donker op den zolder.

„Vooruit moeder, ga mee. Anders kom je weer te laat.”

„’k Klee me al an. Je bent zoo haastig. Wat is het kil. ’k Zou er nog wel onder willen blijven.”

„Kom nou maar. Vooruit. De koffie staat klaar.”

In ’t donker kleedde een dikke vrouw zich aan en ging, door een man gevolgd, naar de trap. Ik viel na korten tijd weer in slaap. Toen