Twee weken bedelaar

XI.

Dinsdag 28 November. Ik besloot heden avond een anderen kring van venters en bedelaars op te zoeken, dan dien waarin ik tot nu toe verkeerd had. Uit de gesprekken van de venters-had ik een adres opgevangen en hierheen begaf ik mij tegen den laten avond.

Het was een breed huis van twee verdiepingen.

Toen ik de deur had opengedaan, kwam ik eerst in een kleine kamer en daarna in een groote, holle ruimte, vrij hoog van verdieping. Dadelijk werd ik verwelkomd door een groote, flinkgebouwde vrouw van een vijf-en-dertig jaar met een frisch gezicht, doch die, wijl ze geen corset aan had en een donkerrooden, katoenen peignoir slobberig over ’t lichaam droeg, een onaangenamen indruk maakte.

„Daar heb je mijn stumperdje, daar heb je mijn jocchie. Ach_r stakkerd, heb-ie wat gedaan vandaag? Nou, kom nou maar hier zitte, bij de kachel en warm je voete, want die zullen wel nat zijn. En wat mot ’t zijn ? Mot je geen druppie hebben om ’m droog te krijgen...”

Zij had mijn, nogal onzindelijk uitziend, persoontje met haar rechterarm omvat en leidde mij naar een stoel dicht bij een groot kachel-fornuis, dat op de scheiding der groote gelagkamer en kleinere voorkamer stond te branden.

„Zoo stumper, zit nou maar is neer bij de potten van Egypte. Mot je een droppie ?”

„Ich trinke nicht. Magenkrank... !” stotterde ik.

„Ach, stumper, nou, dan zal ik je een lekker koppie koffie geven. Moeder, geef me hartelap is een bakkie troost...”

Uit de keuken achter de gelagkamer kwam een bestje. Zij was walgelijk vies gekleed en had twee zeere oogen. Maar zij trok het ingevallen mummelmondje tot een lach en zei :

„We hebbe je al een paar dagen zien voorbijgaan en ik dacht al_rzeker een Duiser. Waarom komt die niet hier? Duisers kommen altijd hier, omdat ze ’t zoo goed bij ons hebben.”

Het bestje droogde met de punt van haar grauw, vettig voorschoot een kopje schoon, zette dat voor mij neer en schonk toen uit een. klein keteltje, dat ze van ’t fornuis haalde, de kom vol koffie.

Het kopje en de koffie stonk. Het was mij niet mogelijk, toen ik.