Twee weken bedelaar

X.

Maandag 27 November. „Nou kom ik nog net drie centen te kort, dan heb ik genoeg voor de boot,” zei een vrouw, die met een kind nog later dan ik naar bed was gedaan, Zondagavond ■was gekomen.

„Dan ben je gelukkiger dan ik,” zei kleine Doris. „Want ik zal de reis maar weer op mijn schoenzolen doen.”

„Gelukkig, as je nog zulke gezonde beenen hebt.”

„Ja, gezond zijn ze,” zei kleine Doris trotsch. „Ze zijn van ijzer. Maar ’k heb last van rimmetiek. Dat komt van dat verr...kte slapen an de weg. ’k Mot nou ook maar hopen, dat ’k weer een goeie boer onderweg tref. Ze zalle Doris nog wel is ’s morgens dood an de weg vinden en dan is-ie er geweest. En alles eigen schuld, ’k Had mijn verstand motte gebruiken, toen ik bij den ouwe was. Eén-en-twintig jaren één patroon ijverig en trouw en eerlijk as goud gediend en toen op straat gezet. Dat heb je van de consistentie, ’k Had motte veranderen. Dan d’r is dit, dan d’r is dat probeere... Dan loop je ’t geluk nog is tegen ’t lijf... Nou, ik ga. As ’t maar droog blijf. Want mijn schoene zijn slecht. De zool is door van de linksche. En as ik natte

voete krijg, ben ik de volgende dag kapot van de kramp...... Nou

dag saam...”

„Dag Doris!”

Doris had zijn leeren hangtasch met boekjes en colportage-roman-afleveringen om zijn hals gegooid, boog het bovenlijfje wat voorover en stapte naar buiten.

„Nou juffrouw, die drie cente krijge we dan wel hoor. Hou die dan "maar en ga met de boot.”

De moeder met ’t kind nam drie centen terug van ’t slaapgeld, dat ze uitgeteld had op de tafel in ’t voorkamertje en ging nu ook weg.

In ’t voorkamertje hoorde ik spoedig daarna ruzie tusschen den baas en zijn vrouw.

„’k Heb nooit geen frontje om mijn strot gehad en nou heb ik het ook niet noodig. Met die kouwe Haagsche drukte.”

„Maar ’t staat je toch goed, man. En as je nou je das toch heb, mot je ’m niet in de kast laten beschimmelen.”

„’k Zal me strot in mekaar schroeven met zoo’n wit lor, om me