Twee weken bedelaar

99

zich op den duur niet met walging en wanhopig afwenden van de armen, het „tuig”, het „schorremorrie”, het „zoodje luiaards en bedriegers”, waaraan alle moeite verspild is.

Maar zij allen hebben de groote verontschuldiging, de alles uit-visschende verontschuldiging van de maatschappelijke epidemie, die „armoede” heet. Armoede sloopt, niet alléén het lichaam, maar ook, m^ar allereerst de geestelijke eigenschappen.

Beschouw den bedelaar, zooals gij thans den krankzinnige beschouwt. Hij is een slachtoffer en zoomin als gij een zieke verwijt, dat hij niet beter wordt, zoomin moogt gij toornig zijn of u afkeeren van de ellendigen, die lijden aan die groote degenereerende ziekte: „Gebrek aan welstand.”

De deftige Haagsche families zaten gezellig te keuvelen met het Zondagsbezoek. En het bedelaartje sleepte zich langs de ramen en hij wist, dat in elk huis genoeg op zolder en vliering lag, om hem te voorzien van schoenen, kleeren, een nieuwen hoed, maar dat niemand er naar taalde hem te helpen, omdat men eensdeels te laksch is en anderdeels het liever geeft langs een meer gereglementeerden weg, door middel van commissies, armbesturen, het Ltger des Heils...

Waarom zoo eenzijdig?

Het is waar, dat gij vaak aan onwaardigen zult geven.

Maar het is evenzeer waar, dat gij door uw volkomen reglementee-ring op weg zijt, onmiddellijk het contact te verbreken tusschen den bezitter en den bezitlooze.

'De jonge dames wenden het hoofd af, als ze een arm man op straat zien. Ze kunnen het doen, het geweten, het plichtsgevoel, en den angst, zelf eens zoo arm te zijn, sussend met de gedachte : „Er wordt voor hen gezorgd door Armenzorg of door ’t Leger.”

Laat ons niet alle reglementeering, alle orde verwerpen. Maar laat ons in ’s Hemels naam verhoeden, dat wij niet geven en niet te geven hebben met reden om ons te schamen.

Laat toch zooveel mogeliik elk gegoede in verbinding blijven met de armen. Dat ieder voor zich, op eigen verantwoording en volgens eigen inzicht, iets weggeve.

Een aalmoes dwaalt niet.

Gij moet uw hart niet geheel en al onder wetten en wetjes laten brengen.

De daad van iets geven op straat aan een schooier, die u voorbij komt, moet niet worden iets, waarvoor gij u schaamt, omdat ’t zoo aanstellerig staat!

Wordt maar eens, als gij twee dubbeltjes in de week aan centen weggeeft, voor drie stuivers bedrogen.

Eén stuiver kan zijn plicht doen.

Vreest gij daardoor de bedelarij aan te moedigen, het kwaad te stijven ?

Ik deel uw vrees, maar zij mag geen excuus zijn om de hand op den zak te houden.