Twee weken bedelaar

92

en toen ik ’m anpak, zijn mijn handen zoo koud nat en ik kijk in ’t licht van mijn lantaren en daar schrok ik mij, dat ik docht meteen in mekaar te zinken, want hij had 'bloed gespogen. En ik draag ’m naar zijn kamer, terwijl-ie kreunt en zijn hoofd over mijn schouder legt en boven zet ik ’m in een groote luie stoel. „Koetsiertje,” zeit-ie tegen mij, „dat is de laatste keer geweest. Ik voel het wel, ik mot ’t opgeven, maar het hindert niet, geef de champie nog is.”

Nou, ik had geen kijk ’r op om mijn champie weg te geven en ik zeg: „’t is er niet.”

„Is het ’r niet,” kreunt-ie. „Nou, neem dan de sleutel en ga naar de kelder en haal d’r uit wat ’r is.” Maar dat verdraaide ik, want as je andere wakker maakte in een vreemd huis, zouwen ze je voor een dief anzien en al was ’t niet zoo, ik zeg, doe wat je wilt, maar blijf uit handen van de pelisie, want dan trek je toch altijd an ’t kortste end. Maar hij lag maar te schreeuwer „Champie (vloek), champie (vloek)” en meteen kwam ’r weer zoo’n golf braaksel en bloed tegelijk en toen ben ik midden in den nacht naar dokter D... gegaan en heb die uit z’n nest gepord en die in mijn bak — ’t stonk d’r schrikkelijk in — en die naar boven en toen die ’r was, ik naar beneden en ik weg...”

„Heb je nog wat van ’m gehoord ?”

„Nou, zooals ik je zeg, hij is te Brussel in stukkies z’n kist ingegaan. Een éénige zoon hoor en hij kon z’n rente niet alleen an...” „Ja, ja, wij menschen hebben veel, maar de rijkdom heit ook d’r portie,” zei de Stomp.

„Dat ’s d’r weer één van Stomp. As die niet most meespreken. Motte ze dan zóó met het geld gooien, terwijl wij crepeeren ?” „Waarachtig motte ze,” zei een der venters. „D’r most meer van zulke rijkdom zijn. Die brengen de centen nog is onder de menschen. Wat heb je an die rakkers, die an d’r centen vastgebonden zitten? Daar heeft niemand pleizier van.”

„Jij hebt gelijk,” zei de koetsier. „Want ’t was een beste jongen. Hij kon geen armoei zien. As ik bij ’m kwam en ik zei: „Baron, d’r is een vrouw bevallen in mijn buurt, dan had ik een achterwiel óók. En ik liet ze maar bevallen, heb je ’m ook in de lamp ? Nou of ik. En op z’n laatst zeit-ie, „ik geloof, dat ze bij jou daar allemaal in de kraam motte” en toen zeg ik: „Ze kenne d’r bij ons niet zooas de baron vriendinnetjes op na houwe” en toen begon-ie te lachen en gaf mij nog een gulden erbij. Zóó was-tie...”

Het was buiten een prachtige herfstdag. Voor ’t eerst, zoolang ik in dit huis was, zag ik een dun zonnestraaltje van ’t plaatsje in de kamer vallen. En de menschen in de gelagkamer, allen met helder ondergoed aan, behalve Piet en ik, rustig zittend aan de tafeltjes, ietwat opgevroolijkt door ’t rumoerige verhaal van den koetsier, schenen minder somber in den lichteren dag. Maar géén ging uit. Zij bleven bij elkaar hokken in de warme kamer.

De deur ging open en twee groote, lange, magere kerels kwamen binnen.