Twee weken bedelaar

8₉

mevrouw?” Nou antwoordde ik: „Natuurlijk juffrouw.” Toen hij weer: „Zoo Gasman, is dat natuurlijk ? Maar ik zeg je, dat je nou voortaan natuurlijk mevrouw tegen d’r zegt of anders ga jij d’r natuurlijk uit. Versta je dat Gasman?” „Jawel,” zeg ik, „dat versta ik,” zeg ik net zoo.

„Dat had ik lekker verd... Tegen zoo’n mins had ik geen mevrouw gezegd !” meende de waardin, „’k Zou ze mevrouwen!”

De deur van ’t gangetje ging open en een man met een hoogrood gezicht en waterige, blauwe oogjes kwam binnen.

„Daar hè je waarachtig Starkie ook. Zoo Stark.”

„Dag mannen. Hoe gaat ’t?”

„Eerst me gemak nemen. En wat zal het zijn ?”

„Geef mij maar ’n droppie klare.”

,,'k Heb je in lange niet gezien,” zei de baas.

„Neen, ’k kwam de wijk niet uit. Maar nou dacht ik, laat ’k is zien gaan, hoe ’t met ze staat, ’t Is anders een beroerde tijd.”

„Beroerd?” vroeg een venter.

„Ja, de kleine man mot ’r hier onder. Ze motte de kleine man d’r onder hebben hier. We magge ons stuk brood niet meer verdiene hoor. We magge niet — en meer... Geef mij nog zoo’n droppie. Zoo, Stompie, zit je ook de meide weer an te halen ? Mot je ook je lippe ’r niet eens aan nat maken ?”

„Nou, niet kwaad hoor, ’n Zondags slokkie. ’k Drink ze anders nooit.”

„Geef ’m ’r ook een,.Bet.”

De waardin bracht weer twee glaasjes. De koetsier dronk het glas in één teug uit.

„Nog een Bet. ’t Ken mij niks meer schelen. Ik ga d’r een zuip op zetten. Motte we naar de haaien, dan motte we naar de haaien. De kleine man mag niet meer vrete.”

„Maar wat heb je toch op je lijf, man. ’k Heb je nog nooit zoo gezien.”

,,'k Zal ’t je zegge, ’t Binne beroerlingen in de gemeenteraad, ’t binne verdommelingen onder de koetsiers en ’t binnen overal in de wereld verd...mmelinge. De goeie tijen binnen weg. Alles mot grootscheeps. Nou motte wij, Haagsche koetsiers, ophoepelen voor een maatschappij. D’r komt een maatschappij van Labeilje en met nieuwe koesiers en pracht van beesten, een maatschappij met zat cente van de aandeelhouw'ers en nieuwe bulletjes en die kommen ons concur-rensie andoen. Wij motte weg van onder de kap van ’t station en wij motte weg van de standplaatse en wij motte van de wereld weg. Maar ’t zal niet lang meer duren of ze kunne me krijgen voor alles. Dat zeg ik je, as ik één week niet te vreten heb en ik heb geen vreten voor mijn huisgezin en voor unjn beest en ik mot mijn beest ver-koope, dan doen ik een moord, zoo waarachtig as hier dat glaassie voor mij staat. Laten ze dan uit me weg blijve! Bet, schenk mij nog is in...”

„Nee, je hebt nou genoeg van die stinkende jenever in je lijf. As je wacht, za’k je een lekker kommetje koffie geven, maar sterken drank krijg je niet meer...”