Mombakkes de groote Comediant

6o

sturen, zonder dat hij tot eenheid kwam. Nu lag het stil, doodstil, lijkstil, uitgestrekt en star en hijzelf wademde er uit op en zweefde weg, door de vensters, boven de stad, langs de grachten. Hij volgde weer dezelfde straten, kwam aan ,,het huis” van de tanige weduwe, zweefde haar huis in, zweefde een trap op, een deur door, zag haar liggen in een ouderwetsch ledikant met een hemel. Hij bleef voor het bed in de lucht hangen en zag haar aan met groote, starre oogen, die in een zwavelgeel doodshoofd zaten.

Zij zag naar hem op en hij zag haar angstige oogen, haar vertrokken mond, waar een wit schuim op kwam. Toen naderde hij haar en met een groote, smalle, knokige hand, die de zijne niet was, greep hij haar bij de keel en smoorde haar, zachtjes beginnend haar keel dicht te drukken en terwijl zij haar lichaam wentelde en verkromp, werd zijn greep steeds vaster, tot uit haar mond reutelingen kwamen. Toen lag haar lichaam stil, doodstil, lijkstil en hij voelde uit haar een wadem opstijgen, die oversmolt in zijn wadem.

Toen verloor hij alle bewustzijn.

’s Morgens was Hans vroolijk en frisch. Lachend kwam hij naar beneden, schertste met zusje, dat aan een paar sommen bezig was, waarmede zij niet voortkon. Hij kwam bij haar staan, loste de sommen uit zijn hoofd op, spotte met haar rekenboek, waarin geleerde kruideniers allerlei zonderlinge inkoopen deden of veel te gecompliceerde handelszaken ondernamen, die zij onmogelijk zonder de H. B. S. bezocht te hebben, zouden kunnen uitvoeren.

Maar toen hij dichtbij haar kwam staan en zijn hand langs haar blonde haren, met een rood lintje