Mombakkes de groote Comediant

59

zelf, nu hij zichzelf begon te kennen. Als moeder er niet was geweest om hem lief te hebben, als moeder er niet was, die in hem bleef gelooven, als hij niet wist dat hij voor haar zou en moest leven, dan wist hij wel wat hij zou doen. Naar ’t wapenrek gaan en den revolver tegen de slaap houden en afdrukken.

En wat dan. Goed, de kogel zou door de slaap heengaan en dit vreemde, weerbarstige lichaamswezen, dat hij bewoonde zou levenloos neervallen. Goed . . . levenloos neervallen. Maar hij wist wel, dat hij toch zou blijven leven. Neen, dat wat in hem leefde en dat hem dreef, dat kon niet dood. Dat leefde nu al on lichamelijk en dreef alleen zijn lichamelijk wezen voort en hanteerde het, gebruikte het, misbruikte het, deed het misbruiken. Toen die tanige, dorre vrouw hem omhelsd had, was het hem geweest alsof zij iets betastte, drukte, kuste, liefkoosde, dat niet van hem was, alsof hij zelf een belangstellend maar onbewogen toeschouwer geweest was van ’t geen met zijn lichaam gebeurde. Zijn lichaam was een vreemdeling, een ander wezen, dat hij met zich meedroeg. Maar nu gruwde hij van zichzelf, van zijn zich laten gaan, van zijn in passiriteit-begane daad. Het was een vuil avontuur geweest, waarvoor hij zich had te schamen, waarom hij nu weende en toch, tijdens het avontuur had hij een zekere genoegdoening gehad, had hij zijn lichaam overleverend, wellust ondervonden.

Hij ontkleedde zich traag, liet het licht branden, ging te bed en voelde zich buiten zijn lichaam gaan. Hij voelde zijn lichaam liggen als een klomp levend maar willoos vleesch, dat hij naar zijn wil kon be-