Mombakkes de groote Comediant

57

„Zij kwam weer terug, ging dicht bij Hans staan, snoof den geur van zijn lichaam op, zei toen opeens: ,,Ik zal het toch maar van je koopen. Maar je mot het maar voor mij laten inbinden. In een rooien band en goud op snee. . . . dat staat zoo lekker hé, zoo’n gouwe snee. . . Je houdt toch zeker ook wel van wat lekkers hé ? Ik hoorde Truitje wel gillen . . . maar dat meissie is dan ook zoo mirakel aanhaalderig . . . we houwen hier in huis allemaal van wat lekkers.”

Meteen sloeg zij haar arm om zijn hals en drukte haar wang tegen de zijne. De eerste impuls van Hans was om zich te verzetten, haar van zich af te duwen. Maar meteen dacht hij aan de goede klant, aan het verkochte boek en met bitterheid voelde hij, dat hij genot vond in zijn overgave, in zijn vale, slaafsche overgave, in zijn geheel zich verliezen.

Hij sloeg zijn armen om haar tanigen hals, trok haar op zijn schoot en kuste haar op haar mond met de valsche tanden. . . .

En terwijl hij haar kuste, zag hij rondom zich koppen van witte gedaanten, met holle oogen en blauwig glanzende, grijnzende tandenrijen. . . .