Mombakkes de groote Comediant

54

Meteen ging er in hem een stem, die zeide: „Doe het maar. Dit is jouw huis. Sla er maar op. Jij hebt het recht op dit huis, jij moet hier wonen.”

,,Hier maar de trap op, dan zijn we er. Ik vind die ouwerwetsche huizen niks lekker, ’t Is al maar trap op, trap af. Niks lekker. Vindt u ze wel lekker? U vindt ze zeker ook niet lekker?”

Zij zeide dat telkens opzettelijk herhaalde „lekker,” breed uit, langzaam en Hans proefde er uit, hoe zij het zou zeggen in de liefdesstonde.

Zij duwde een breeden, eikenhouten deur open. Hans zag nu een groote oud-Hollandsche zaal, met een zware schouw voor een grooten haard, waaronder een gaskacheltje. Ter zijde stonden zeventiende eeuwsche stoelen met kussens van rood Utrechtsch fluweel. Boven den schoorsteen een groot oud-Hollandsch bloe-menstilleven. In ’t midden stond een ballentafel, waarop een nieuw-modisch rieten naaimandje met daarnaast wat verstelgoed.

„Ik was net aan het naaien. Ga u maar zitten. Houdt u maar niet vreemd. Ik zal een bakkie troost laten aanrukken. Ik heb de heele morgen al zoo’n akelige smaak in me mond. En waar kwam u nou eigenlijk voor?”

„Om u een encyclopaedie te koop aan te bieden.”

„Mijn man was een erge geleerde, ziet u. Maar ik hou meer van muziek. Alle Vrijdagen komt er hier een fijn piano orgel. As u als koopman mij eens zoo’n orgel zou kunnen bezorgen . . . Dat zou ik nog wel in huis willen hebben. Ziet u, ik heb wel een echte piano, maar ik kan d’r niet op spelen. En ik heb een