Mombakkes de groote Comediant

53

en boord weer recht had kunnen trekken, stond een lange, magere, tanige vrouw in een zee-groene morgenjapon, ver op de naakte, gelige hals open, voor hem. „Wat doet u hier?” vroeg de vrouw streng.

,,Ik heb d’r eens lekker afgezoend, tante,” lachte Hans, jolig-driest, met schitterende oogen.

Zij zag hem aan en hij zag hoe in haar oogen een verlangen brandde naar hem.

„Jij naar de keuken,” zei ze bestraffend tot het meisje, dat nog eens, achter haar om, Hans toelachte. „En wat is uw verlangen?”

„Mevrouw, ik kom in opdracht van de firma van Einderen om uw een encyclopaedie aan te bieden.” Hans had er opeens pret in erg deftig te doen. Zijn forsche bariton echode in den hoogen gang. „Gaat u dan maar effetjes mee hoor.”

Zij ging hem voor, door den gang. Hij zag haar loopen met haar klein, al grijzend dotje haar, heur smalle schouders, heur magere billen, waarmede zij al verlangend draaide. Hij voelde de neiging in zich haar vanachtcren vast te grijpen en haar bij de schouders te pakken, haar tegen den muur met de marmeren rococco-versieringen te drukken en haar te mishandelen. Er was iets in hem, dat hem in opstand bracht tegen dezen ouden dienstmeid, door echtbreuk nu bezitster van dit oud-patricische Amsterdamsche heerschershuis. Zij was nu bij de tochtdeur met gekleurde glazen en keerde zich half om, de deur openend. Hans zag haar nu met blauwe, gele en roode lichtvlekken op het gelaat, op den hals, op de morgenrok en die kleurvlekken wekten in hem den lust op haar toe te springen en haar te worgen.