Mombakkes de groote Comediant

48

boeken en met aan ’t eind twee hooge ramen, van beven boogvormig, voelde hij zich zwak en vernietigd.

Schuin bij een der vensters, achter een groote bureau-ministre, vol met boeken en papieren en een antieke globe op gedraaiden, eikenhouten voet, zat een klein, saffraankleurig man, met fletse roodbruine oogen, een klein mondje, een waanwijs wipneusje, een ro'^ond kinnetje. Zijn voorhoofd was doodskop-achtig Lui, hooger nog lijkende door den kalen schedel, terzii met roodachdg, bros haar.

doen Hans naar de boogvormige ramen zag, had hij het gevoel gekregen in een andere eeuw te leven. Het was hem alsof hij in een middeleeuwsche abdy rondliep, met een tonsuur, een bruine pij en bloote voeten in sandalen. Zoodra het mannetje begon te spreken, zag hij hem als een witte muis en zoo sterk was deze sensatie, vooral opgewekt door den rooden Hans der ootren en het mummelige van het knaag-diermonöje, dat hij dacht: ,,Nu zet ik een val op. Nu beweeg ik in de val een stukje spek. Nu komt hij er op ; f. . . Nu snuffelt hij er aan . . .”

De man zweeg een oogenblik, wachtend op antwoord. Hans kwam met schrik tot de ontdekking, dat de beteekenis van de woorden van den man niet tot hem dóórgedrongen was. En om zich te redden zeide hij:

..Ik ben het volkomen met u eens.”

,,Zoo .... maar dan verwondert het mij toch, dat u mij een offerte komt maken.”

,,lk hoopte, dat u . . .”

,,Spaar mij nu hopen. Ik zeg u, dat wij Nederlanders goed zouden doen, onze taal op te geven en