Mombakkes de groote Comediant

47

zelf komen, besefte hij weer den vollen omvang van zijn lichaam. Het was hem geweest, alsof hij onder een betoovering gestaan had. En toch waren er tusschen hem en den leeraar slechts gewone woorden gewisseld. Alleen de blik van den man had hem vernietigd. Hij peinsde nog over dat vreemde gevoel van het wegvallen in zichzelf, toen hij aan het tweede adres aanschelde en aanschellend zich verkloekte, met den vasten wil bezield, hier te zullen slagen.

«Wie mag ik zeggen, dat er is?» vroeg het dienstmeisje.

«Hans Wentinck», antwoordde hij en met zijn krachtig bariton-geluid riep hij zijn stem het schallende portaal in, alsof hij een wimpel in den wind ontplooide.

Hij mocht boven komen, werd in een eenvoudig wachtkamertje gelaten, vaal-duister met een grijzig behang, een nuchter tafeltje en vier stoelen met gebogen, mahoniehouten ruggen en zittingen van nieuw zwart gewast zeildoek.

Men liet hem wachten, wachten, wachten. En terwijl hij zijn onstuimigheid bedwong, voelde hij zich in de kleine ruimte beangst. Het waren vooral de stoelen met de gebogen mahoniehouten leuningen en de nieuwe zwart gewaste zeildoeken zittingen, die hem bedrukten. Zij waren als vijandige wezens, die daar in de schemering stonden, hem beloerend en kwaadwilligheid uitstralend. Een gevoel van beklemmingen matheid kwam uit die stoelen naar hem toe. wademde om hem heen, drong in zijn lichaam.

Toen hij eindelijk door het dienstmeisje binnengelaten werd in een hooge, groote kamer, met aan de wanden in egale boekenkasten op planken reeksen