Mombakkes de groote Comediant

42

daag niet meer hanteerde en toen hij naar den stapel andere deelen der complete dichtwerken keek, doorhuiverde hem een rilling en met afgrijzen dacht hij eraan, hoe hij in al die tragedie’s en blijspelen van den Engelschen poeët zou opgaan, hoe hij er in zou verzinken, hoe ze hem zouden opslorpen, totdat hij zich door een extase er aan zou kunnen onttrekken. Een zelfde gevoel van walging als thans had hem ook altoos als knaap bevangen, nadat hij zelf zijn lustgevoel had bevredigd.

Hij voelde zich vandaag vijandig tegenover Sha-kespaere. Hij zat een oogenblik peinzend voor zijn schrijftafel. Wat was hij toch zelf? Hoe kon hij tot een verklaring van zichzelf komen? Hij leek wel op Blauwbaard. Blauwbaard nam vrouwen, die hij nadat hij ze ontmaagd had, vermoordde. Wat deed hij dan toch anders, al was het ook in zijn verbeelding? Welk onderscheid was er tusschen werkelijkheid en verbeelding, tusschen de gedachte daad en de verrichte daad.

Hans las het titelblad van de Encyclopaedie, las de namen van de geleerden, die haar hadden samengesteld. ,,Eerste deel. A-Araucanen” . . . Araucanen ? wat waren dat ? Hij sloeg ’t laatste woord van ’t boek op en las: Araucanen (Aucaes = rebellen, hun inheemsche naain is Moluche = krijgsman) een In-diaansche volksstam in Chili ten Z. van 30° Z. Br., onderscheidt zich van de overige Indianen van Z.-Ame-rika door groote lichamelijke en moreele kracht. Zij zijn gemiddeld 1.6 m. groot, hebben een lichtbruine kleur en lang, dik, zwart haar. De Araucanen worden verdeeld in Picuhenen in het N. W., Pehuenchen