Mombakkes de groote Comediant

39

Toen hij haar in hoogste extase onder zich voelde, hij herinnerde het zich nu met schrik, met afschuw van zijn eigen wezen, had hij niet gedacht aan een arm sletje, dat voor een rijksdaalder zich had overgegeven, maar hij had Ophelia voor zich gezien, drijvend met loshangende haren in een wit gewaad op een vijver, tusschen plompen en dodderbloemen. Hij had om haar blauwig-zilverige schijnsels gezien als van maanlicht en zelf had hij zich één moment, o maar één moment en toch was dat als tijdeloos, als eeuwig, zw'evend gevoeld boven haar, als een geest, als een on-lichamelijk wezen.

Hij schuw^rde van zichzelf, nu op bed. Mijn Hemel, wat had hij eigenlijk gedaan. Hij had een lijk, het lijk van een vrouw onder zich gevoeld .... Neen, het was geen lijk geweest, want hijzelf, hij w'as toch geen mensch meer geweest, geen rnensch zooals nu, van vleesch en bloed, met een warm lichaam, met een lichaam, dat hij kon knijpen en hij voelde het en dat hij kon streelen en hij voelde het.

Opeens sprong hij op, uit bed. Hij ontkleedde zich geheel, tol hij naakt stond in de slaapkamer. Toen trok hij den spiegel schuin naar voren, zoodat hij zich er geheel in kon zien en bekeek zijn lichaam. Was hij dat? Hij bracht zijn naakte schouders tot den spiegel, voelde de koude van het glas, maar het was hem of hij zijn eigen lichaam aanraakte en dat het zoo visch-koud was. En die koudheid leek hem meer werkelijk, dan straks de lichaamswarmte in bed. Zóó voelde hij zijn vleeschelijk lichaam van binnen uit, als een koud, mechanisch ding, dat er uitzag als een mensch.