Mombakkes de groote Comediant

37

tot het besef gekomen van het gevoel van een eigen lichaam te bezitten. Het was hem geweest alsof uit het meisje iecs in zijn lichaam uitstraalde en hij nu, door die uitstraling heen tot het wezenlijk gevoel van te leven in het oogenblik kwam. Zoodra als de lichamen weder waren gescheiden, kreeg hij opnieuw dat gevoel van angst, van eenzaamheid, van diep-wegvallen, van zijn eigen lichaam voelen alsof het een vreemd ding was. En dit zichzelf vreemd voelen tegenover het eigen lichaam was ten laatste zoo bedrukkend, dat altoos de neiging in hem leefde, zich tegen vrouwelichamen aan te drukken om dit heerlijke, rustige, die zalige verrukking te verwerven, zichzelf als zichzelf te voelen.

Op het instituut had hij veel van zijn eenzaamheid geleden. Door hard te werken had hij het trachten te overwinnen; hij had zich in moeieiijke wiskundige problemen verdiept. Hij had zich op aardrijkskunde en geschiedenis toegelegd. Maar zijn sterk geheugen, zijn snel begrip maakte die studie al spoedig tot een spel en wat eerst hem geholpen had, zijn afgronddiepe innerlijke verlatenheid te vergeten, vergrootte nu zijn smart. Want hij zat met het boek voor zich, leerde, onthield, begreep en toch was het hem alsof dat alles buiten hem omging, of een ander wezen onder zijn wil leerde en begreep, maar niets van dat alles blijvend doordrong tot zijn werkelijk wezen. Hij was daardoor onvermoeid, was de sterkste van allen, geestelijk en lichamelijk, zoodat hij gold voor een der uitnemenaste leerlingen van Willemsoord. Maar tege-lijkertijd voelde hij zich zwak en hulpeloos en hij was afgunstig op een paar achterlijke jonkers, die alleen geslaagd waren en nu geduld en door de leeraren