Mombakkes de groote Comediant

IV.

Den volgenden dag voelde Hans Wentinck zich vermoeid en bedroefd. Er leefde iets in hem, dat sterker was dan hijzelf en dat hij, die toch gewoon was alles met zijn sterken wil te onderdrukken of te dwingen, niet kon tot zwijgen brengen. Hij bleef lang te bed liggen, strekte zijn lichaam uit, voelde het in al zijn geledingen, in zijn gehcele lengte. Wonderlijk, dat was nu zijn lichaam, zijn eigen lichaam en toch voelde hij het als een vreemd ding, als iets dat hij bewoonde, zooals men een huis bewoont. Zouden anderen ook hun eigen lichaam zoo wonderlijk voelen r Hij kon het bewegen, het tot allerlei houdingen dwingen en toch, toch bleef het altoos iets vreemds voor hem. Alleen in het oogenblik, dat hij het in aanraking bracht met het lichaam van een ander mensch, voelde hij het als iets méér van zichzelf. Dat had hij al altijd gevoeld, maar toen nog onbewust, als hij moeders lichaam aanraakte, al was ’t maar dat hij even zijn hand aan haar wang bracht of haar vluchtig kuste op het voorhoofd. Toen hij voor ’t eerst een beetje gevrijd had met een jong, blond huisnaaistertje, dat eenmaal ’s weeks bij moeder goed kwam verstellen, was hij, zijn lichaam vast tegen het hare drukkend of haar op de schoot nemend, eigenlijk daardoor voor ’t eerst goed