Mombakkes de groote Comediant

35

naast zich. Zij zag hem eten zonder dat hij wist, wat hij at, met glazerige, verdwaasde oogen naar haar starend.

Na den eten ging hij uit, zonder haar een kus te geven, zooals hij dat anders zoo vaak deed en zij bleef gedrukt en ontzet achter, in ’t leege huis nog altoos als echo’s het bulderen van zijn stem hoorend, de vreemde stem uit haar prille jeugd, de stem van den overgrootvader-kanselredenaar, die opeens herleefd scheen in haar kind, angstig opgerezen uit een graf, waarin hij onvergankelijk bijna een eeuw had gesluimerd. . .

Hans liep langs de straten, nog altoos levend in de Hamletfantaisiën en hij liep als gedreven door andere machten naar het Rokin, de Langebrugsteeg door ...” de Nes in . . . turend naar de vrouwen in de bordeelen.

Bij de St. Pieterspoort zag hij een zeer blond meisje staan, dat hem aankeek alsof zij op hem gewacht had.

,.Ophelia!” zei hij zacht in zichzelf. En hij ging met haar mede, het nauwe kroegje in, de trap naar de achterkamer op, waar een petroleumlamp met een roode kap brandde.

In de geheimzinnige donkerte van de bedstede lag hij op haar en zij schrikte en sidderde, toen zij hem in extase driemaal, viermaal een vreemd woord hoorde krijten: Ophelia, Ophelia, Ophelia !