Mombakkes de groote Comediant

29

Eerste Bedrijf. Eerste Tooneel. Elseneur. Een terras op het kasteel.

El-se-neur... de klank deed hem rillen. Hij zag in de verte de tinnen van een hoog, blauwzwart kasteel. Dicht voor hem het terras . . .

Francisco. Neen, antwoord mij eerst! Halt! en maak u bekend.

Bernardo. ,,Lang leef de koning!”

Francisco. Hoe, Bernardo?

Bernardo. Hij zelf.

Francisco. Gij komt zoo precies op uw tijd als maar mogelijk is.

Hij las door . . . Hij leefde in elk figuur. Hij was niet meer op deze gewone aarde, was weggezweefd in de fantasiën van den Britschen dichter. Hij zag den Geest, voelde zichzelf als de Geest. En hij was opgestaan, het boek in de hand en reciteerde nu luid, de stem bij elke persoonlijkheid veranderend . . . vergetend waar hij was, vergetend wat hij was, reciteerend, reciteerend. Zijn stem dreunde door het huis. Zijn stem sprak hoog. ijl. dan weer laag, diep. Dan weer bevelend, dan weer smeekend. Maar het meest vast voelde hij zich in Hamlet leven . . . Als hij de zinnen van Hamlet gezegd had, moest hij zich met kracht uit zijn verbeelding rukken om in de andere figuur op te gaan, ten einde het wederantwoord te geven. Hij beproefde een paar maal. zelf voort te fantaiseeren op den dialoog van Shakespeare maar hij voelde meteen, dat hij zichzelf dan verloor, in de leegte viel, in den afgrond aan welks rand hij leefde, altoos in vrees er in te storten, voor goed en te sterven of krankzinnig te worden.