Mombakkes de groote Comediant

28

te zijn, doch om zichzelf in die figuren op te lossen, in hun wezen zichzelf te doen opgaan en te spreken met hun stem, te bewegen met hun gebaar, te zweven met hun zwevenden gang . . .

Hij zou beginnen met Hamlet, Prins van Denemarken te lezen. Vooral de titel Prins van Denemarken trok hem aan. Terwijl b'; het las, zag hij opeens een groot, ver, blauw-groen land met terzijde dikke boomen vol rozen en hij vond het niet opmerkelijk dat de dikke boomen zware kruinen van roode rozen droegen. Daarna verscheen tusschen de boomen door een hofstoet en midden in den stoet een blank, blond, teeder meisje, dat jammerde. Tegelijkertijd voelde hij, met een soort afschuw, dat hij de behoefte had, dat meisje met een zweep te ranselen, nu zelf haar te ranselen, haar te striemen over het blonde en blanke van haar teeder wezentje.

Maar hij verzette zich tegen zijn geestesbeeld en begon te lezen. Eerst de namen van de personen, Claudius, koning van Denemarken. Hamlet, zoon van den vorigen en neef van den tegenwoordigen koning. Polonius, opperkamerheer.

Hij las voort, tot heel onderaan, de naam Ofelia, dochter van Polonius kwam.

En terwijl hij den naam Ofelia las, zag hij opeens weer het tengere, blonde, blanke meisje in hemelsblauw gekleed, dat hij wilde geeselen, dat hij wilde vernietigen.

Hans begon te lezen. Treurspel las hij. Meteen zag hij een groot landschap met vooraan een vijver waarover treurwilgen hingen en zwanen langzaam voortglijdendj de lange halzen golvend gebogen tot hun nebbe het water even raakte.