Mombakkes de groote Comediant

2 7

hoog getild . . . alsof hij zweefde. Toen was het gedaan . . . Zijn hart bonsde, zijn hoofd gloeide en hij had eenige moeite om tot zich zelf te komen en te weten, dat hij niet werkelijk de vrouwen had laten ranselen. En nu kreeg hij groot medelijden met ze en hij begon te weenen en nam zich voor, morgen naar de vrouwen toe te gaan om ze weer te zien en als ze er wat van zeiden, zou hij ze om de hals vallen en afkussen en zeggen, dat het niet zoo kwaad gemeend was en dat hij ze geen pijn wilde doen maar kussen en lief voor ze zijn, even lief als voor zijn m . . . Hij had het woord niet durven uitdenken. Tot heden herinnerde hij het zich heel goed. Hij wist niet, wat hij eigenlijk deed en kon zich al dat vreemde niet verklaren. Maar hij wist, dat hij het niemand zou mogen zeggen, niemand zou durven zeggen, en dat zijn moeder vooral er buiten moest blijven, dat zij weg, ver, ver weg moest blijven van dat vreemde van al die wonder-vrouwen uit het steegje en uit zijn bed . . . Zou hij moeder ooit durven zeggen, dat hij mooi gekleede dames door zijn negerslaven met zweepen liet striemen en dat hem dat dan zoo’n heerlijk gevoel gaf, juist daar waar het zoo vies is tusschen de beenen ...

Hoe nu . . . nauwelijks had hij een boekdeel van Shakespeare in zijn hand en las hij de namen van de helden en de heldinnen, of een zelfde gevoel dat hij als knaapje had gehad na ’t zien van hetaires achter een bordeelvenster, kwam nu in hem op . . . Maar nu waren het niet alleen vrouwen, hij zag ook voor zijn geest, in zijn geest, mannen. Maar hij had nu niet de behoefte om ze leed te doen, om wreed