Mombakkes de groote Comediant

25

zaak was den inhoud van het boek aan te bevelen, dan wel den man, dien men het wilde verkoopen in zijn zwak te tasten, het punt van ijdelheid, het punt van zelfoverschatting, te vinden en hem dan handig te,,lijmen”. Maar Hans zou het anders aanvatten. Hij wilde geen gewone colporteur van boeken zijn. Als een middeleeuwsche trouvère zou hij tusschen de menschen door gaan. Hun de wijsheid en de schoonheid brengen en in hun levens het licht der beschaving ontsteken. Hij zou hun er van overtuigen, dat zij zonder Encyclopaedie en zonder £>hakespeare in huis, een dood en geesteloos leven leidden. Shakespeare, de grootste dichter van alle tijden, zou hij nu, in de Nederlandsche taal, aan Nederland brengen. Hans voelde zijn nieuw vak als een roeping. Hij vond zichzelf verheven.

Hij ging op den rieten leunstoel zitten, het geschenk dat eens het kantoorpersoneel aan' zijn vader had gegeven, toen hij een kwart eeuw directeur van de verfifabriek was geweest, sloeg het boek op, las de titels: Hamlet, Macbeth, Othello, Koning Lear, Romeo en Julia, Timon van Athene, Titus Andronicus . . . De namen benevelden hem. Hij zonk weg in een diepte, voelde zichzelf niet meer. Maar voor hem op rezen gestalten, uit dichtwerken, die hij nog niet gelezen had en die hem toch zoo bekend waren, als had hij ze vroeger al eens gekend en nu vergeten. Wat was dat vreemde ? Hoe kon hij tot die stoeten van figuren naderen, die dichter bij hem leefden dan de werkelijkheid? Hij was er van verschrikt en tegelijktijd verlangde hij er naar. En weder kreeg hij dat vreemde gevoel, alsof hij zichzelf masturbeerde en tijdens de handschande geheele stoeten van beelden uit het niet