Mombakkes de groote Comediant

Het was juist zoo iets. Maar hij had het niet kunnen weerstaan en ’s avonds spelende, was hij geheel in den ouden weesvader, dien hij voorstelde, opge:gaan. Men had hem na het spel zeer gecomplimenteerd en ook de kameraden hadden erkend, dat hij van allen het meest op een echten acteur had geleken . . .

Hij had zich niet aan zijn verbeelding- kunnen onttrekken, ook niet tijdens het bal en tijdens het souper. En den heelen nacht had hij toen, zooals nu, onrustig gedroomd, wakker gelegen en ook toen had hij dat groote gevoel van drukkenden angst gehad, dat zich in droom en werkelijkheid voelen wegzinken in gron-delooze diepten . . .

Hij doezelde weer weg in slaap, viel in een vagen droom, zag zichzelf weer als een Jan Klaassen, die met een plank naar een langen, witten Dood, met groote, holle, geelgouden lichtoogen op hem instarend, sloeg.