Mombakkes de groote Comediant

19

stond. Hij, als Jan Klaassen begon met zijn rechterbeen in de hand voor haar te dansen, met sloome onhandige dansbewegingen, als bengelde hij aan touwtjes. En toen opeens weer was hij een stijve marionet, dansend met hoekige, beverige bewegingen rondom de naakte vrouw heen en telkens tegen haar aanvallend en weder terugslaand. Over den rand van de poppenkast heen werd hij geslingerd en nu viel hij in de diepte, in de diepte, diepte . . .

Hij was ontwaakt, keek naar het flikkerend nachtlichtje, naar de donkerte buiten. En hij begon aan zijn toekomst te denken. Wat zou hij morgen moeten beginnen ? Hij was van Willemsoord door een domme kwajongensstreek gesjeesd. Goed, hij was er overheen. Maar wat nu ? Niet naar kantoor, om ’s hemels wil niet naar een kantoor. Hij op een kantoorkruk! In den handel? Sjacheren, hij, een Wentinck ? In den kleinhandel zou hij het nooit tot iets brengen. Daar was hij in ’t geheel niet voor geschikt. En de groothandel — die eischte geld. Studeeren gaan, jurist, dokter . . . theoloog, dominee ... hij bleef er over peinzen. Dominee . . . was dat net iets voor hem. Hij las graag, hij reciteerde graag, hij zou een goed predikant in den preekstoel zijn. Maar hij moest toch ook gelooven... En gelooven. . . dat deed hij niet, tenminste niet dogmatisch en ook niet voldoende on-dogmatisch om een beroep te maken van den godsdienst. Hij hield het met Multatuli, met den.meester. Hij kende het gebed van den onwetende uit zijn hoofd en had het te Willemsoord met groot succès gereciteerd ten huize van een burgerleeraar voor het Engelsch, die tot de radicale partij behoorde, een politieke partij die pas