Mombakkes de groote Comediant

i7

gezelschap van kameraden gezocht. Hij kon niet eenzaam zijn. Hans schoof het gordijn van het ouder-wetsche ledikant met hemel ver open, schikte peluw en kussens van het hoofdeinde aan het voeteneinde, ontkleedde zich, zette het glas met het brandende patent-olielichtje op een stoel dicht bij zijn bed en nu, met het gelaat naar ’t open venster en zoo ziende naar het verlichte raam van een huis aan de overzijde der tuinen, bleef hij liggen.

Hij peinsde over het boek, dat hij uitgelezen had. Hij gaf zichzelf over aan al de figuren en dacht zich sterk in die persoonlijkheden. Hij leefde het woeste drama mede, deed in fantaisie de daden van de boekenmenschen en bleef ten slotte gevangen in de figuur van den ridder met den zwarten handschoen. Vreemd, vreemd, vreemd. Hij voelde, dat zijn rechterhand werkelijk afstierf. Dat zijn hand hard werd als van hout. Nu had hij den houten hand van den zwarten ridder . . . Hij begon te rillen van ontzetting over het vreemde geval, bracht voorzichtig zijn linkerhand naar zijn rechter, bevoelde haar en kneep er in. Zijn rechterhand was ijskoud, star, met doode vingers. Opeens voelde hij zich op een paard getild en reed met gevierden teugel nu, in galop over verre heidevelden, blauw zwart onder dieppaarse maanlicht-luchten. Hij voelde zijn lichaam dansen op den cadans van den hobbelenden rug van het paard. Hij zag in de verte terzij een stad in laaien gloed. Hij hoorde kreten van ruiters achter zich, gaf zijn paard de sporen, voelde zich nu voorwaarts zweven . . .

Toen stortte hij in een donkere diepte, een groote, ein-delooze leegte en hij stak zijn beide handen opwaarts . . .

MOMBAKKES    2