Mombakkes de groote Comediant

die maar één gedachte hebben, opschuiving, bevordering, leek mij ten slotte weinig anders dan een bureau. En je weet moeder, hoe bang ik altoos voor een bureau, voor een kantoor ben geweest. . .

„Was het al zoo ver .... Dat heb ik niet geweten----

dat heb ik heusch niet geweten, jongelief. Want dan had ik je uit mijzelve al teruggehaald . . . .”

„Nu heeft de catastrophe mijn levensschip een anderen koers gegeven

„Straks was ik nog inwendig bedroefd. Nu zegen ik de catastrophe. En nu moeten wij rustig overleggen, wat je zult gaan beginnen

„Dat is het nu juist moeder. Ik weet het niet . . . „Heb je in niets bepaalden zin ? Voel je voor niets roeping?”

„Ik voel voor alles. Ik heb behoefte om te werken, om hard te werken, om bezig te zijn. Ik wil iets met avontuur, iets dat mij dwingt bezwaren te overwinnen, voor iets te strijden of te vechten

„Misschien is dan de diplomatie wat voor je . . . .” „Dan moet ik in de rechten gaan studeeren .... en dat is te duur

„De ooms moeten helpen”.

„Neen moeder .... de ooms moeten niet helpen. Ik wil op eigen beenen staan, ik wil er door eigen kracht komen .... en ik wil dat jij en zus er ook door mijn kracht komen. Want ik heb behoefte om voor jelui te zorgen. Ik moet voor anderen te zorgen hebben. Dat zal mij drijven, dat zal mij aanvuren. Moeder, ik ben als een jonge adelaar, die zijn wieken gaat uitslaan om van den horst te vliegen. Ik ben een Winkelried, die de speren van de tegenstanders