Mombakkes de groote Comediant

moeten begrijpen, dat een jonge, tcmperamentvolle adelborst, die zijn leeftijd vooruit is, tot zoo’n daad van geweld moest komen. Want teruggedrongen passie uit zich altoos op verkeerde wijze. Chassez ia nature elle revient au galop .... en jouw galop is een doorslaan geweest. Jij bent nu eenmaal een raspaard, dat zich niet laat inhouden.”

Hij kwam naar heur toe, omhelsde haar, kuste haar. „Moederlief, moederlief.... wat begrijp je mij toch. Mooi, zoet, lief wondermensch, levend, levend wondertje . . . .”

„Niet zoo wild jongen . . . .”

Zij verzette zich, in-gelukkig.

„Ik wil wild zijn met jou .... met jon, jou mag ik wild zijn. Met jou mag ik alles doen .... je kussen, je drukken, je verwennen, je op mijn schoot nemen.” „Maar Hansje .... Hansje . . . .”

Hij had haar opgetild, was zelf in haar stoel gaan zitten, had haar fijn, rank figuur onstuimig en toch in wildheid, vol teederheid en voorzorg, opgetild, op zijn knieën getrokken, kuste haar eerbiedig op haar voorhoofd, op heur donkerbruine haren, waartusschen de zilveren strengen al doorliepen.

„Ik ben je zoo dankbaar moeder, dat je niet weeklaagt, datje mij niets verwijt.... datje moed hebt.dat je mij troost, datje mij begrijpt. Ik heb je ginds op Willemsoord zoo lief gekregen. Niet alleen omdat ik van je af was. Maar al de andere jonkers, allen moeder, zonder uitzondering, waren bang voor hun ouders. De meesten voor hun vaders, maar toch ook wel enkelen voor hun moeders. En de meesten waren thuis al zoo gedrild, dat ze op 't instituut, mak waren, schuw, laf, karakterloos.