De Geraffineerde

59

strijd had gestreden, alles om haar te sparen. Bepaald iets tegen Adrienne had zij niet. Integendeel, Adriennes houding was volkomen correct geweest. En langzaam zei ze met iets van liefdevolle berusting:

,,Nu dan mijn Leo, als jij het dan bepaald wilt, trouw met haar en wees goed voor haar.”

Hij sprong op, omhelsde haar, kuste haar, bedankte haar.

,,Zonder jouw toestemming had ik haar niet getrouwd, moeder. Liever was ik krankzinnig geworden. Daarom ben ik je nu dubbel dankbaar.”

Ze waren den heelen avond zeer innig met elkaar. De moeder had er een voorgevoel van, dat dit de laatste avond zou zijn, dat hij haar geheel toebehoorde. Nu ging hij dus weg van haar, zou zich geheel aan een ander geven.

Zij kon er zich niet goed in denken. Zij had hem wel altijd bij zich willen houden. En ’s nachts bleef ze wakker, lag aan hem te denken, bepeinsde zijn toekomst. Hij zou moeten doorstudeeren, zijn diploma halen, nu weer te Delft. Zij zou met haar notaris gaan spreken om voor zijn financiën te zorgen. Hij had zijn vader’s versterf, maar dat zou te weinig zijn om voornaam te leven. Zij had altijd minder uitgegeven, dan zij kon doen, een traditie in haar familie, kon best nog het een en ander missen. En waarschijnlijk had Adrienne ook wel iets. Waar zouden zij gaan wonen? Toch niet in het buitenland? Het werd tegenwoordig gewoonte bij jonge paartjes om de eerste jaren van het huwelijk in het buitenland door te brengen. Neen, neen, dat mochten zij niet doen. Zij moesten te Nijmegen blijven wonen of in