Opgedoken

Clien van Hartingsveldt kreeg plotseling difterie. Ze moest worden opgenomen. Omdat wij met haar onder één dak woonden en dagelijks contact hadden, vonden we doktersadvies dringend noodzakelijk. Pa van Hartingsveldt was het ermee eens.

Hij ging naar de huisarts van de familie dr. ter Kleij en informeerde voorzichtig wat hij vond van de jodenvervolging. De dokter veroordeelde die scherp. Tactisch bracht Pa Van Hartingsveldt hem op de hoogte van het feit, dat hij drie joodse onderduikers in huis had en vroeg hem om medisch advies. Dokter ter Kleij bevestigde, dat wij een anti-difterie vaccin moesten hebben. Hij kwam naar ons toe en gaf ons een paardenserum. Jammerge-noeg vergat hij te vragen, of een van ons vroeger difterie had. En Margot, waarbij dit het geval was, vertelde het niet uit zichzelf. Ze werd ontzettend ziek na vaccinatie, omdat iedereen maar een keer in zijn leven met hetzelfde dierlijk serum gevaccineerd mag worden. In plaats van paardenserum had de dokter haar koeserum moeten geven.

Margot’s gezicht zwol helemaal op, haar mond schoof naar voren. Ze kon nauwelijks praten, moest herhaaldelijk overgeven, had diarree en vast en zeker hoge koorts.

Huisarts ter Kleij staarde Margot tijdens zijn tweede bezoek minutenlang alleen maar aan en zei tenslotte: “Zo’n verandering in het gezicht van een mens heb ik nog nooit gezien! Uw vriendin heeft dringend rust nodig. Ik kan jammergenoeg verder niets voor haar doen.” Dieet houden was niet nodig, want er was toch niets te eten.

We verpleegden Margot zo goed als we konden.

Tijdens mijn dagelijkse ‘wandeling op de gang’ moest ik Margot’s gezelschap nu missen. Ursel wilde niet meedoen. “Ik word duizelig als ik honderden keren heen en weer loop”, vond ze. Ook bij de radio zat ik nu alleen, als ik om een uur ’s middags en om zes uur ’s avonds het nieuws uit Engeland hoorde. Margot leefde - net als ik - van de ene nieuwsuitzending naar de andere. Ik ontleende kracht aan de berichtgeving over het oorlogsverloop,