Opgedoken

Een paar weken later kwam Ans Roos bij ons langs. Ze had in Alkmaar een gesprek gehad met de voorzitter van het kerkbestuur, de heer Schen-keveldt.

“Hij stuurde me naar een zekere Carel van Hartingsveldt”, vertelde Ans, “die ook lid is van het kerkbestuur. Voordat ik op weg ging, voorspelde Schenkeveldt nog, dat Van Hartingsveldt niet onmiddelijk zou instemmen, maar hem eerst om raad zou komen vragen. En dat gebeurde ook. Ik zocht Van Hartingsveldt een tweede keer op. Nu ging hij accoord. Hij had ook ruggespraak gehouden met zijn vrouw. Toen ik hem daarna vertelde, dat jullie Duitse joden zijn, gaf hij te kennen, dat hij liever Nederlandse joden wilde redden. Opnieuw ging hij naar Schenkeveldt. En die zei tegen hem: “Je hebt geen keuze, Carel, deze joden worden jou door God gestuurd!” Hij is een gelovig man. En dus stemde hij ermee in om jullie in huis te nemen.”

We waren dolgelukkig en opgelucht, maar besloten nog niet direct te gaan. Nog werd ik beschermd door Fikkert. En wij wilden niet onnodig een beroep doen op de familie Van Hartingsveldt.

Maar Margot besloot om al eind 1942 onder te duiken. Haar vrijstelling leek haar niet veilig genoeg. Omdat haar onderduikadres zich in Amsterdam bevond, zijn wij haar zelfs een keer gaan opzoeken. De mensen bij wie