Opgedoken

ces in mijn werk. Günther Klein profiteerde, net als voorheen Hans Buki, van mijn netwerk en deed onder meer zaken met de gerenommeerde warenhuizen De Bijenkorf en Vroom & Dreesmann. Toen hij met mijn eerste collectie naar Scandinavië reisde, schreef hij mij, dat het een feest was om met mijn ontwerpen de klanten te bezoeken. Hij kreeg flinke orders en dat gaf mij grote voldoening.

Niet alleen in de werksfeer liep alles op rolletjes, maar ook ons sociale leven werd gezellig en afwisselend, ’s Avonds of op zondagmiddag gingen we graag naar Café Delicia in de Beethovenstraat, dat door veel emigranten werd bezocht. Daar kwamen we oude kennissen tegen of legden we nieuwe contacten. Om niet teveel geld uit te geven, bestelden we samen één kopje koffie en één gebakje en dat deelden we dan.

Hecht bevriend waren we met Margot Lesser. In de zomer van 1926 had ik haar tijdens een vakantie in Buckow leren kennen, maar was haar daarna uit het oog verloren. Aan het begin van de jaren dertig kwamen we elkaar bij gemeenschappelijke kennissen toevallig weer tegen. Zij werkte als ontwerpster bij een confectiebedrijf. Sinds die tijd hadden we regelmatig contact.

Margot arriveerde aan het begin van de zomer van 1939. Ze had een baan gekregen bij een Amsterdams confectiebedrijf en nam dadelijk contact met ons op. We stelden haar successievelijk aan al onze vrienden voor. Tenslotte namen we alleen nog maar uitnodigingen aan als we met z’n drieën welkom waren. ‘De man met twee vrouwen’, was mijn bijzondere bijnaam. Margot was verloofd met een ‘Ariër’. Hij heette Erwin en kwam haar vanuit Berlijn een keer opzoeken.

Op een dag overkwam mij iets buitengewoon pijnlijks. Ik vertelde het aan Ursel en Margot. Als we in ons pension interlokaal wilden bellen, moesten we dat aan onze hospita melden. Dus klopte ik op de deur van haar woonkamer, nadat ik een telefoongesprek met iemand in Den Haag had gevoerd. Zonder toestemming af te wachten, ging ik naar binnen. Tegenover mij stond de ongeveer 40 jaar oude dochter van mevrouw Elias: poedelnaakt. Slagvaardigheid was nooit mijn sterkste kant. Dus deed ik, alsof ik niks zag en zei: “Ik wilde u melden, dat ik met Den Haag heb gebeld.”

“Ach, wat vreselijk!”, riep ze geschrokken en ging onder tafel zitten die echter nauwelijks iets verhulde. Om te bewijzen, dat ik ook echt niets had gezien, bukte ik me, tilde het tafelkleed op en herhaalde: “Ik wilde alleen maar even zeggen, dat ik met Den Haag heb gebeld.”

Ursel en Margot vonden het een reuze vermakelijk verhaal en herinnerden me nog lang daarna herhaaldelijk aan dit voorval.