Opgedoken

Staten. Ik heb een visum gekregen.”

Persoonlijk betreurde ik zijn beslissing. Ik had met mijn ontwerpen veel succes. Nederlandse klanten die vroeger bij mij in Berlijn hadden gekocht, gaven hun opdrachten nu aan Buki. Toch begreep ik hem wel. Maar hoe kon ik een nieuwe baan vinden? Tenslotte had ik mijn verblijfsvergunning verkregen op basis van mijn aanstelling bij Buki. Regelmatig moest ik me melden bij de Vreemdelingenpolitie.

Een gelukkig toeval schoot me te hulp.

Günther Klein, één van mijn vroegere klanten, hoorde van Buki’s plannen en benaderde me. Zijn aanbod om voortaan als confectionair bij hem te komen werken, nam ik graag aan. Al was mijn salaris net zo laag als bij Buki. Binnen enkele dagen begon ik in mijn nieuwe baan. De kleine confectiefabriek bevond zich aan de Keizersgracht 27 in een pand uit 1635, dus ook in het centrum van de stad.

Inmiddels waren we naar een wat betere buurt in Amsterdam Zuid verhuisd. We hadden een gemeubileerde kamer in de Jan van Eijckstraat gehuurd. Onze hospita, mevrouw Elias, een oudere dame uit Kassei, voorzag in haar levensonderhoud door het drijven van een klein pension.

Ik had echt geluk: het werk in de confectiefabriek beviel me goed. Ik had Günther Klein altijd al sympathiek gevonden en ook zijn personeel was aardig. Vaak haalde hij of onze vertegenwoordiger Humpig mij ’s ochtends met de auto op en bracht me ’s avonds weer thuis.

Op een avond passeerden we op weg naar huis een jonge vrouw die vrolijk naar ons zwaaide.

“Ken jij dat knappe meisje?”, vroeg Humpig.

Trots antwoordde ik: “Dat is mijn vrouw.”

“Zo jong?”, zei Humpig verbaasd. “Jij bent toch al 38 en zij is hoogstens...

“Zij is 22”, onderbrak ik hem geamuseerd.

Blijkbaar had Humpig Günther Klein verteld wat zo’n indruk op hem had gemaakt, want een paar dagen later nodigde hij ons uit. “Ik wil absoluut je vrouw leren kennen”, voegde hij eraan toe. We namen de uitnodiging graag aan.

Günther Klein woonde met zijn vrouw en twee dochtertjes in de Raphaël-straat, niet ver bij ons vandaan. Het was een mooie avond. Het meest waren we onder de indruk van het feit, dat de familie Klein een eigen huis had. Dat had voor ons bijna iets vorstelijks.

Langzamerhand raakten we gewend aan ons nieuwe bestaan. Ik had suc-