Opgedoken

Na een vlucht van anderhalf uur landden we, vervuld van hoop op een rooskleurige toekomst, op Schiphol, de luchthaven van Amsterdam. Bij de douane ontdekten we, dat de spiegel in Ursels toilettas was gebroken. Altijd al wat bijgelovig geweest, zagen we daarin onmiddellijk een slecht voorteken: “Niets is zo breekbaar als geluk en glas.”

Hans Buki stond ons op te wachten. Hij bracht ons met zijn auto naar een pension in de Waalstraat, even buiten het centrum van Amsterdam. Daar had hij een kamer voor ons gehuurd. Hij liet mij zien waar de tramhalte van lijn 25 was, waarmee ik de volgende ochtend naar het centrum kon rijden. Van de halte aan het Muntplein, waar ik moest uitstappen, was het slechts een klein stukje lopen naar zijn bedrijf.

Omdat ik Amsterdam van vroeger kende en blij was te kunnen werken, zoals ik dat gewend was, voelde ik me de eerste dagen eigenlijk heel opgewekt.

Maar voor Ursel waren de stad en de mensen volstrekt vreemd. Ze wist niet wat ze moest doen en leed onder de grote verandering.

Soms bleef ze van ellende de hele dag in bed liggen.

Buki’s bedrijf was klein. Hij had slechts drie mensen in dienst, waarvan de boekhoudster tegelijk mannequin was. Alle drie spraken ze wat Duits, zodat ik gemakkelijk kon communiceren.

Na een week kreeg ik griep en moest in bed blijven. Door tussenkomst van Hans Buki kreeg ik doktersbezoek. Toen de dokter bij ons de kamer binnen kwam, riep hij uit: “Ik dacht al, dat jij het was...”

Met stomheid geslagen staarde ik hem aan en herkende Rudi Hirsch, waarmee ik op het gymnasium had gezeten. Na onze schooltijd hadden wij elkaar uit het oog verloren.

Tot mijn en in het bijzonder tot Ursel’s genoegen kwamen wij in de eerste maanden nog meer vertrouwde gezichten tegen. Van een paar familieleden wisten wij dat ze in Nederland waren. Tot hen behoorden mijn tante