Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

Ik heb net mijn flesje leeg. Van kwart over vijf tot kwart voor zeven heb ik gehuild, ik snikte nog toen ik binnen gedragen werd. Een rimpels kan ik in mijn voorhoofd trekken, geweldig! Ik wil al niet meer de hele dag slapen. Ja, een garnaal heeft ook een hoofd.

30januari 1943

Ik ben een klein beetje van streek, hoe het komt weet ik niet. Ik heb om zeven uur, na mijn gewone huiluurtje het grootste gedeelte van mijn flesje uitgespuugd. Ook om tien uur heb ik mijn flesje niet helemaal leeggedronken. Deels omdat ik te moe was, deels omdat ik niet zoveel trek had. Ik word anders een hele Piet. ’s Morgens als ik gewassen word, dan komt Oom Otto dikwijls kijken. Hij zou ook wel graag zo’n klein baby’tje willen hebben, maar in een tijd als deze vindt hij het te riskant. Het wordt ook een hopeloze warboel. Het was het 10-jarig bestaan van Hitlers bewind. Er mocht niet gevlagd worden, de toestand is dan ook zeer precair (bedenkelijk, onzeker). Goering sprak een uur te laat. De toestand is uiterst gespannen en alles gaat nog langs mij heen, gelukkig voor mij. Mussert heeft gesproken, Seys-Inquart heeft: gesproken, hele kolommen vol in de krant, en ik kleine baby leef als God in Frankrijk. Cor leest de hele krant voor, Greet kan het niet en daarom vertelt Cor haar stukken en brokken en Greet zegt af en toe, schei maar uit. Ja, ja, het is me een tijd!

Plukkie heeft klappen gehad. Hij deed een bolusje in de badkamer en camoufleert (verbergt) dat meestal met iets dat hij er netjes overheen legt. Van de week was dat een vuile badhanddoek, nu was het de rubbermat; toch is hij een waar schatje, hij is net een lopend bontkraagje. Nu ligt hij naast Greet in de stoel, ze zijn weer verzoend. Het heeft geweldig gestormd en gestortregend vanmiddag. Zonde, want de jeugdstorm had net een bijeenkomst georganiseerd.

Ik hoop, en dat hopen Greet en Cor ook, dat ik vannacht eens wat doorslaap. Vannacht was ik er om half drie, om half zes en om half acht en dan slapen ze hier niet meer want ik heb een geluid!

31 januari 1943

Beatrix is jarig vandaag en net op zondag. Het stormt geweldig. Jannie en Wim zijn net weg. Het is kwart over elf (avond), ze moesten hard lopen, willen ze voor twaalven thuis zijn, ja want dan moet we hier binnen zijn. Het was pikdonker, hier en daar zagen we een gloeiende spijker. Dat is de enige verlichting, daarvoor leven we ook in 1943. Enfin, ook dit zal voorbij gaan. Ik lig te huilen, want ondanks dat ik mijn flesje net leeg heb, heb ik toch nog honger. Ik ben vanmorgen na het baden gewogen, 5 pond 330 gram. We hebben de dokter opgebeld en ik krijg 10 streepjes melk meer. Ik heb even binnen op de divan gelegen, daar doe ik

24