Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

2y januari 1943

Ik lig te huilen, het loopt weer naar half acht. Half acht mag ik naar de kamer, eerder niet. Dan mag ik tot kwart voor acht keuvelen en dan weer slapen. Vanmorgen heb ik in de tuin gestaan met de wagen, heerlijk in het zonnetje. Plukkie zat voor het raam te kijken, hij mocht er niet uit. Maar ik heb weer gehuild. Ik heb toch zo’n honger iedere keer.

We hebben ook gelachen vandaag. We zaten nogal krap met de schone luiers. Ik kreeg dus mijn schone luier om en deed er meteen maar een plas in, toen kreeg ik weer een schone. Daar deed ik een bolusje in, ik kwam dus op mijn onderluier te liggen, deed daar nog een bolusje op. Toen schreeuwde Cor om papier. Daar deed ik weer een behoorlijk bolusje op, zo deed ik dat nog twee maal, er kwam geen einde aan.

Vanmiddag zijn Cor en Greet de stad in geweest voor wol en luiers. Wol krijgen we omdat er iemand is die zich daarvoor inspant, maar luiers zijn er niet te krijgen, al de mensen klagen steen en been, er is niets meer. Geen flanel, geen keper niets, niets.

Terug moesten ze van de stad naar huis lopen, geen tram te krijgen, alles afgeladen. En nu is de tram nog wel omgelegd met het oog op de brand van het Rembrandt theater. De mensen hangen gewoon aan de beugels. Och ja, de weinige fietsen die niet gevorderd (in beslag genomen door de Duitsers)zijn hebben toch geen banden meer en dan rijdt er geen auto meer een enkele van de Duitsers uitgezonderd.

Enfin, er zijn grote gebeurtenissen op til, die hun schaduwen vooruit werpen en wij nietige mensjes wachten maar af.

Cor leest net in het boek, “het grote gezinsboek”, dat een baby na twee maanden haar hoofdje begint op te tillen. Dit doe ik al veertien dagen en ik kruip ook al op mijn knietjes.

28 januari 1943

Dokter is vanmorgen geweest en ik maak het uitstekend, een klein beetje neus-verkouden ben ik nog. Ik heb niet gehuild van avond, ik heb wel even mogen spartelen, een heel klein beetje van mijn melk heb ik uitgespuugd. Plukkie heeft even aan mijn voetjes geroken. Hij was wel een beetje verwonderd, maar ging direct weer slapen. Veel nieuws is er niet te melden.

29 januari 1943

Ik lig in mijn grote ledikant, met twee kruiken, een kleine en een grote. Mijn mandje werd te klein. De meeste kinderen liggen twee maanden in zo’n mandje, maar ik maak al weer een uitzondering. Ik ben veel te lang.

23