Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

dan altijd even aan gymnastiek, fietsen enz. Plukkie was bij me in de slaapkamer gekropen, hij zat met zijn achterpootjes op het nachtkastje en met zijn voorpootjes op mijn ledikantje. Ze hebben hem gauw weggehaald. Als ik ophoud met schreeuwen gaan Cor en Greet naar bed.

1 februari 1943

Ik ben vanmiddag ondanks hevige stormen op bezoek geweest, een bezoek waar Cor en Greet niet buiten konden (ze moesten), eerst zou Greet met me meegaan, maar Greet heeft last van bronchitis en durfde met die hevige storm niet weg, toen is Cor gegaan. We kregen ook nog een hevige regenbui, maar ja, er was niets aan te doen, we zaten er midden in. Tegen vieren waren we weer thuis, weer een hevige regenbui, enfin ikzelf was net zo nat, dat wil zeggen mijn luier. Ik had mijn schattige blauwe cape aan en ook mijn blauwe pantoffeltjes. Overal zat van die zachte witte wol omheen. Ik heb er ook even op gesabbeld, maar lekker smaken doet het niet en het kriebelt erg in je neus. Ik heb er ook een klein beetje op gespuugd. Het werd natuurlijk vlug afgeveegd. Ik heb vanavond niet gehuild en ook nu lig ik rustig in mijn bedje, alhoewel ik soms niet genoeg heb aan mijn fles, maar dan stop ik mijn vingers maar in mijn mond. Ik heb nog steeds een snotneusje. Greet maakt het regelmatig schoon, want snuiven dat ik doe! Ik heb even lekker op mijn buikje gekropen op de divan. Dat doe ik toch zo handig, ik breng mijn knieën onder mijn buik, dan neem ik een hippeltje en dan val ik om. Er staat in de krant vanavond dat het Zuidelijke leger verslagen is bij Stalingrad onder generaal Paulus. Ja, daar woedt een strijd op leven en dood. Ik wou maar dat het vlug vrede was.

2 februari 1943

Ik heb weer gehuild van half vijf tot kwart over zeven, toen mocht ik op de divan. Ik heb mijn hoogstandje gemaakt en twee vuile luiers. Oma Draak heeft mij mijn flesje gegeven, maar als ik op iemands schoot lig, dan verslik ik mij ieder ogenblik. Cor heeft me op mijn bips gekust en Greet heeft met me gekroeld. Oma Draak zei dat we mal waren. Plukkie hoorde me vanmorgen huilen, hij kwam weer tegen mijn ledikantje op staan, maar Greet en Cor waren er bij.

Dat wassen s morgens bevalt me niets. Je wordt er zo koud van en dan huil ik bibberig. Dat vinden ze hier zo schattig. Dan krijg ik kusjes op mijn blote buikje. Ik word dan heerlijk gepoederd, krijg mijn wolletjes aan en mijn natte haartjes, de weinige die ik dan heb, worden geborsteld en ze beweren dan ook allemaal dat ik krulletjes krijg. Ik geloof wel dat ik blauwe oogjes houd. Ik ben nog steeds een beetje neusverkouden.

Plukkie slaapt op tafel, dat mag hij omdat hij van adel is. Het kleine beest

25