Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

20 januari 1943

Ik lig weer in mijn bedje en probeer te slapen. Mijn flesje ging er achter elkaar in. Vannacht heb ik om half drie een voeding gehad en toen hebben we met zijn allen tot kwart voor acht geslapen. Ik had erge honger en kon haast niet wachten tot ik gewassen was. Oma van Hinte is vandaag hier. Ze vindt me lief en zal ook wat voor mij maken. Vandaag is het een klein beetje feest, er is een prinsesje geboren in Canada (prinses Margriet) èn oma is er. Alles bij elkaar genomen is het erg feestelijk, ze doen hier ook niets vandaag. Vanmiddag hebben we met zijn allen geslapen. Oma en Jannie binnen (huiskamer) en Greet, Cor en ik in de slaapkamer. Plukkie kroop bij Jannie op de bank en zocht het warmste plekje uit nl. onder haar kin.

Vanavond hebben ze hier de f symfonie gedraaid voor Oma. Alleen moest hij onderbroken worden voor mijn voeding. Ik heb van alle drie een kusje gekregen en ben weer gaan slapen. Dat wil zeggen ik jengel een beetje. Ze zeggen hier dat wat je nu doet kun je vannacht niet doen.

Ik ben zo sterk dat, toen ik op mijn buikje lag ik al gewoon mijn hoofdje probeerde op te houden. Dat doe ik dan met een air (houding) alsof het voor mij de gewoonste zaak van de wereld is.

21 januari 1943

Het is zeven uur en ik lig in mijn bedje te huilen, tijd voor mijn eten is het nog niet, dus moet ik blijven huilen. Ik heb toch ook zo’n honger iedere dag, maar ja, de grote mensen zullen wel weten wat het beste voor mij is, dus wacht ik, al is het dan onder protest.

Dokter is vanavond geweest en vond mij buitengewoon. Dat is in ieder geval prettig. Zondag als het mooi weer is, mag ik in de wagen en gaan we dus uit, meteen een bezoek afleggen. Ik verheug mij er zo op! Vandaag zijn ze naar het bevolkingsregister geweest en daar is nu alles in kannen en kruiken. We krijgen meer gas en meer kolen. Ik word net binnen gebracht en nu lig ik naar de muziek te luisteren. Ze kijken hier naar de vliegmachines die overvliegen en naar de zoeklichten die hun lichtbundels over het firmament (hemel) uitstrekken. Was het toch maar gauw vrede.

22 januari 1943

Ik heb weer van half zeven tot kwart over zeven liggen huilen. Toen ze me in de kamer brachten, snikte ik nog, zou ik werkelijk verdriet gehad hebben? Ik groei met de dag, ze vinden allemaal dat ik een heerlijk mollig bipsje krijg; het was eerst zo akelig plat! Ik begin overal rond te kijken. En sterk dat ik ben! Ik til mijn hoofdje gewoon al op en houd het dan een tijdje in de hoogte. Vandaag heeft de

20