De vernietiging van de Joden in Polen

’s Morgens werden drie vlaggen — de blauw-witte Joodse, de wit-rode Poolse en de rode Russische, gehesen en geen mens ging werken. Zoals gewoonlijk kwamen de Letlandse, Litause en Duitse politieagenten, die de Joden naar hun werk moesten begeleiden naar het ghetto, — ze hebben het niet meer verlaten. Het ghetto leek uitgestorven. Geen geluid, geen mens op straat, geen mens in de huizen. Als begraven leek het ghetto. De soldaten, die de Duitse fabrieken betraden, kwamen er niet meer uit.

De mare van dit alles verspreidde zich razend snel. Tegen de middag was het ghetto in een enkel slagveld omgetoverd. Pantserauto's met gewapende soldaten dicht bezet, werden in de straten van Warschau zichtbaar. Ze hielden koers naar de ghettopoort. Het eerst gingen de tanks naar buiten. De Christenwijk werd door een aantal mensen, van machinegeweren voorzien, omsingeld en men nam talrijke Christenen gevangen, die men ervan verdacht, te heulen met de opstandelingen.

Men verhinderde het gaan naar en verlaten van de Christenwijk nauwgezet. Tegen de middag klonken de eerste schoten, hierop volgden kanongebulder en bomontploffingen. Rookzuilen bedekten de horizon. Aan beide kanten van de strijdende partijen zag men vlammen opstijgen. De strijd duurde tot ’s avonds laat en de Duitsers moesten tot hun spijt vaststellen, dat het hier niet ging om een enkele poging tot verdediging, maar dat ze met een geconcentreerde en georganiseerde macht te doen hadden, die tot de laatste druppel bloed vocht. De tegensfand van de rebellen was krachtiger, dan de Duitsers voorzien hadden. Aan de poorten verdedigden de Joden zich met moed en taaiheid. Van de daken der huizen knetterden de machinegeweren. Van de ghetto-muren spuwde het geschut vuur en rook. Laat in de avond lieten de Duitsers een groot aantal vernielde tanks en pantserauto’s in brandende toestand op de plaats achter; de strijders hadden hen leeggehaald, voor ze hen verlieten. Men gaf bevel het vuur te staken. De Duitsers, die de aanvallen van deze gevechtsdag overleefd hadden, stortten zich in het ghetto waar ze binnenvielen, zonder dat er een schot viel. Dan stortten zich de verdedigingsbataillons, die hen vanuit een

48