De vernietiging van de Joden in Polen

,,voor de kinderen op te richten en in het algemeen de normale „arbeid, zoals voor 22 Juli 1942 weer ter hand te nemen, „waren allen er van overtuigd, dat de Duitsers ons zouden „laten leven. Voor alles hoopten wij, dat de „wereld” ons „zou redden, zo gauw zij de ware stand van zaken hoorde. „Wij spraken er toen over, hoe gemakkelijk het toch voor de „democraten moest zijn, ons in het leven te houden, Millioenen „Duitsers bewoonden toch het westelijk halfrond. Door bedreiging met represailles tegenover de Duitse burgers zouden „de regeringen van de Verenigde Staten en Groot-Brittannië „aan deze verdelging van het Jodendom een eind kunnen „maken. Ja, wc waren toen zeer naïef. Wc geloofden werkelijk, dat die hulp zou komen. Ik ben nu blij, dat de „millioenen, die vermoord werden, in het geloof aan een betere „mensheid gestorven zijn.”

DE HOUDING DER POLEN.

„De kringen, die de werkelijke houding van de Poolse „bevolking tegenover de ondergedoken Joden willen weten, „moet ik helaas onaangename dingen vertellen. De Joden „hadden allen arische papieren, en meldden zich volgens „voorschrift bij de politie aan. De Poolse huiseigenaren „werden nooit verantwoordelijk gesteld, als het bleek, dat „hun onderhuurder Jood was. Desondanks verlangden zij ongehoorde prijzen voor een kamer en voor onderhoud. Alle „griezelverhalen van represailles tegenover de Polen voor aan „de Joden verleende hulp waren uit de duim gezogen, en „dienden er slechts toe, om de prijzen voor het opnemen van „Joden de hoogte in te drijven.”

„In September 1942 toen de vernietigingsactie haar hoogte-„punt bereikte, werd Warschau meermalen door de Russen „gebombardeerd. Ik bevond mij toen bij mijn vrienden in de „Hozastrasze, in een voorname wijk in Warschau (buiten „het ghetto). Wij woonden op de vijfde étage. De zenuwen „van onze vrouwen waren zeer zwak. Zij wilden gedurende „de aanval volstrekt in de schuilkelder. Ik maakte hen er op „opmerkzaam, dat dit gevaarlijk was. We zouden als vreem-„den opvallen. Mijn bedenkingen bleven zonder gevolg. Wij „gingen naar beneden. De kelder w^ras vol, natuurlijk scholden

33