'Ik woon, zoals je weet, drie hoog'

Na mijn volkomen niet-joods georiënteerde levenswijze begon ik weer belang te stellen in de joodse samenleving en raakte betrokken bij het werk van de ‘Holocaust Remembrance Committee’. Ik begon te lezen over de holocaust. Van een Nederlandse vriendin, de vrouw die mijn twee halfzusters had verborgen, ontving ik Etty Hillesums Het verstoorde leven, en was zo ontroerd dat ik een stuk vertaalde en een uitgever in Toronto wist te interesseren in de uitgave ervan in Canada.

De ‘Holocaust Remembrance Committee organiseerde een avond onder de titel ‘The Triumph of the Spirit’: Etty Hillesum en mijn vader waren onder anderen het bewijs dat de menselijke geestkracht zelfs boven een zo verschrikkelijke gebeurtenis als de holocaust kon uitrijzen. Ik bracht uit Holland een boekje mee, uitgegeven door het Joods Historisch Museum, en vertaalde dat in het Engels, zodat de mensen in Canada een beter idee konden krijgen van wat er met de joden in Nederland gebeurd was. Het was alsof ik door al deze activiteiten mijn vader beter leerde kennen.

En dan waren er die brieven, die in een la van mijn bureau lagen. Ze waren moeilijk te lezen, dichtbeschreven op kleine velletjes, om maar zoveel mogelijk op één papiertje te krijgen. Een paar zomers geleden begon ik ze zorgvuldig uit te typen en nam kopieën mee naar Holland. Ik sprak er onder meer met de uitgever van Het verstoorde leven over en langzamerhand ontstond de wens om ze uit te geven: om ze te delen met de mensen die mijn vader gekend hebben; om te laten zien dat hij in

9