In Depot

geen bad in optima forma, maar, de omstandigheden in aanmerking genomen, toch een redelijke verschoning en verfrissing. Dan kruip ik < in > mijn kooi terug en begin aan mijn dagelijkse taak. Met een herengevoel: ik heb het vanmorgen goed gehad, ik ben in mijn meest primitieve menselijke behoeften erkend. Heb ik teveel gezegd, dat men hier als heer kan leven, zich tenminste als heer kan voelen? Bij de regie van het baden heb ik een kleine fout gemaakt. Ik stond spiernaakt, toen een der jongens van de zaal het badhok instoof. Een hoofdbroeder, die daarvan getuige was, brulde me toe: ‘Een schandaal, een groot schandaal. Men staat niet naakt waar kinderen bij zijn!’ Dat in tegenwoordigheid van kinderen drie volwassen mannen naast elkaar hun behoefte zaten te doen, dàt zag de broeder niet. Ik was perplex; ik kon het groot schandaal van het geval niet direct beamen. Op hetzelfde ogenblik wipt de stationsarts van de straatzijde het badhok binnen. ‘Is dat nou geen groot, schandaal, dokter, naakt te staan waar kinderen bij zijn?’ ‘Mijnheer, ik moet u op grond van medische overwegingen het baden in tegenwoordigheid van kinderen verbieden.’ Nog/ altijd was ik perplex. Ik was juist klaar met de ceremonie, kleedde me en verdween in de ziekenzaal. Toen ik binnen kwam, stond mr. Zo-en-zo zo goed als spiernaakt vlak tegenover dé rij bedden met kinderen, tot het ontvangen van steun wegens een breuk. Ik stond perplex.

In de loop van de dag debiteerden zowel broeders als patienten een serie dubbelzinnigheden in de nabijheid van kinderen. Zo gaat ’t nu eenmaal hier. Een brok kaas. Beste soort. Vannacht twee oude mannen overleden.

woensdag 23 juni Een lid van de Joodse Raad bezoekt in de ziekenbarak een stokoud mannetje, dat om bijstand had laten verzoeken. Verschrompeld als een oude goudrenet, met glimmende rode koontjes.

Een beetje vergevorderd seniel. Meer dan slecht van gezicht. ‘Juffrouw, zied-u, ik zou zo graag mijn testament gemaakt hebben.’ Hilariteit bij de omliggende patienten: ‘Zijn testament ! Zeg broer, kom ik er dan ook in? Ik kan best wat gebruiken.’ Het mannetje, met pruillip, huilt half. ‘Kan dat dan niet? Ik zal u vertellen. Ik ben zo’n beetje zo oud dat ik wel’s aan de dood kan denken. Ziet u, m’n vrouw is ’t vorig jaar in Utrecht gestorven en nu zou ik toch zo graag willen, dat als ik stierf, mijn urn met as naast die van mijn vrouw kwam te staan. Dat wou ik nu in mijn testament laten opnemen. Dat kan toch wel?’ ‘Die heeft vast een tik van de molen beet.’ ‘En, juffrouw, dan wou ik graag dat u een notaris voor me haalde om het alles in orde te maken. Dat wilt u wel voor me doen, niet?’ Hilariteit. ‘Ik zou maar een verzoekschriftje sturen aan de Führer!’

De juffrouw toetert het mannetje in het oor: ‘Zeker wil ik dat voor u doen, hoor! Gaat u nu maar lekker slapen. Het komt in orde.’ Het oude mannetje knikt met zijn oude gezichtje en glimlacht: gelukkig dat dat in orde komt.

54